Gedurende ruim 2 uur en 45 minuten laat Chris Patkowski ons meegenieten van zijn camino. Ja, door de lengte van deze documentaire misschien een reportage die je als kijker ook in etappes moet verdelen … of een (eerste?) gelegenheid tot ‘binge-watching’.

Dat deze lange reportage toch niet gaat vervelen, heeft naar mijn mening meerdere oorzaken. Als vrij snel kom je erachter dat de maker vertrouwd is met de filmcamera en de filmtaal. Met, naar ik zo kan inschatten, een minimale camera-uitrusting weet deze pelgrim/cineast een filmtechnisch hoogstandje neer te zetten. Uitgekiende camerastandpunten, rustige overgangen en veel oog voor het landschap, cultuur én detail. Het is voor de caminoganger die de Francésroute gelopen heeft één groot feest van herkenning, met geregeld toch weer verrassende invalshoeken. Voor de aankomende Francésstapper is deze documentaire een beklijvende uitnodiging en stimulans om een eventueel nog aanwezige aarzeling, als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen.

Geregeld komt Chris zelf in beeld. Aanvankelijk beperkt zijn commentaar zich tot wat informatie bij de getoonde beelden, gelardeerd met wat achtergrondinformatie over de camino. Later krijgt hij behoorlijke problemen aan het linkerbeen, in hevigheid dusdanig toenemend dat je als kijker vreest dat de onderneming elk moment kan afgelopen zijn.

Het beste heeft Chris voor het 2e deel bewaard. Regelmatig vraagt hij zich af of hij nu ‘wandelaar’ of ‘pelgrim’ is. Pas in Santiago krijg je als toeschouwer hierover uitsluitsel. Veel belangrijker en aansprekender dan z’n conclusie, zijn de reflecties hieromtrent die hij regelmatig voor de camera met ons deelt. Zij werkten voor mij als een spiegel en zo ontkom je er niet aan om een persoonlijk antwoord te formuleren op de vraag: ben ik wandelaar of pelgrim?

Elders op deze site heb ik al opgemerkt dat je geen pelgrim bent, maar pelgrim wordt. De reiziger reist, de wandelaar wandelt…. en de pelgrim zoekt.