“Want wat is pelgrimeren anders dan wandelen met je ziel, kijken met je innerlijk oog, luisteren met je hart, en zo het geheim van het leven op het spoor komen.”

Als je het resultaat van dit ‘wandelen’, ‘kijken’ en ‘luisteren’, hierboven zo schitterend getypeerd door Jeroen Gooskens († 25-03-2013), in woorden probeert te vatten, ligt de weg open naar wat ik ‘pelgrimspoëzie’ zou willen noemen.

Poëzie is van alle tijden en dat zal ook wel voor pelgrimspoëzie gelden. De eerste keer dat ik daarmee werd geconfronteerd, was tijdens mijn eerste camino (Francés) kort na het verlaten van het plaatsje Najera, toen ik op een muur van een oude fabriekshal een Spaanse tekst zag staan. Omdat mijn Spaans destijds niet verder reikte dan ‘gracias’ en ‘buen camino’, nam ik een foto van het tafereel en ging thuis op zoek naar een ordentelijke vertaling.

Peregrino, ¿ Quién te llama ? (Pelgrim, wie roept je?) Klik hier voor de volledige tekst én Nederlandse vertaling.

Of bovenstaande tekst wel of niet tot ‘de poëzie’ mag gerekend worden laat ik aan de lezer over. Er bestaan over poëzie immers vele definities en beschrijvingen. Ze mogen er zijn wat mij betreft en wellicht helpen zij bij de afbakening van het ‘poëziegebied’.

Zonder onbescheiden te willen zijn, heb ik in de loop der tijd een eigen antwoord proberen te vinden op wat voor mij als poëzie geldt. Cruciaal voor mij is dat een tekst me op meerdere manieren aanspreekt: me een zachte glimlach van vertedering ontlokt, me diep ontroert vanwege de herkenning, me doet glimlachen door de fijnzinnige of juist absurde humor, me aanzet tot nadenken en uitnodigt tot herlezen op zoek naar de diepere lagen. Wanneer één of meerdere van deze emoties komen bovendrijven en gepaard gaan met een gezonde jaloezie omwille van de originele woordkeuze, het prachtig taalgebruik, de treffende beeldspraak, me naar ‘meer van hetzelfde’ doet verlangen, me even in mezelf doet vertoeven, dan weet ik dat de poëzie me heeft aangeraakt.

Toen ik nog niet zo lang geleden binnen het Vlaams Compostelagenootschap in contact kwam met Jan de Proft en kennis maakte met zijn pelgrimspoëzie, gebeurde wat ik hiervoor beschreef. Tijdens de jaarlijkse terugkomdag van het Vlaams Compostelagenootschap in Oud-Heverlee op 25 november jl. had ik het genoegen om Jan zelf zijn teksten te horen declameren. Voor deze gelegenheid had Jan me gevraagd om zijn teksten van ‘passend’ beeldmateriaal te voorzien. Ga er even voor zitten, neem je tijd, want de ‘voorstelling’ duurt ca. 45 minuten. Drie kwartier poëziegenot verzekerd!