Mogelijk wekt het een beetje verwondering dat de waarde ‘solidariteit’ pas nu als 4e in het rijtje van de 12 caminowaarden aan de orde is. Immers, is solidariteit niet dát wat nagenoeg elke pelgrim herkent uit de eigen ervaring tijdens zijn camino, dat gevoel van verbondenheid met de andere pelgrims te ervaren en daar waar nodig ook zelf die verbondenheid te tonen?
Als we even kijken naar de herkomst van het begrip ‘solidariteit’, afgeleid van het Latijnse ‘solidus‘, dat ‘dicht‘, ‘degelijk‘ of ‘stevig‘ betekent, dan vraag ik me af of de pelgrims anno 2017 nog zo dicht bij elkaar staan? Is dat samenhorigheidsgevoel nog zo groot? Heeft de popularisering van de camino met zijn jaarlijks toenemend aantal pelgrims het begrip ‘solidariteit’ de laatste jaren misschien een beetje onder druk gezet?
Enkele veel gehoorde bedenkingen: men maakt steeds vaker een onderscheid tussen pelgrims en toeristen, tussen échte’ pelgrims en zij die om sportieve of culturele redenen op weg zijn gegaan. Voorwaar geen solidariteitsbevorderende dualisering! Daarbij is men, op weg naar de volgende aankomstplaats, eerder elkaars concurrent om in de plaatselijke albergue een bed te bemachtigen, dan een medestander. Kan er bij dergelijke drukbevolkte wandelwegen nog wel sprake zijn van solidariteit?
Ach, ik wil en mag me niet laten meeslepen door de ‘doemdenkers’ die het einde van de ‘ware’ camino al enige tijd aankondigen. Ja natuurlijk, door het alsmaar meer overbevolkt raken van vooral de Camino Francés, staat de persoonlijke ontmoeting, staat solidariteit ervaren en tonen enigszins onder druk. Aan de andere kant kan niemand me ervan weerhouden gevolg te geven aan mijn drang, hetzij op de camino, hetzij elders, de ander werkelijk proberen te ontmoeten. Om de waarheid over mezelf te kennen, moet ik die van de ander vernemen. Die ander is onmisbaar voor mij. Om het met Sartre te zeggen: “ik en de ander stichten de solidariteit”. Drukte of geen drukte, dat zal altijd zo blijven!
Comments are closed.