9 juli 2013: van Saugues naar Le Sauvage.

Ook vanmorgen werd de bijzondere kwaliteit van onze gite nog maar eens onderstreept. Behalve een 10-tal soorten huisgemaakte confituur en evenveel soorten honing, kwam er ook zelfgemaakte yoghurt op tafel. Bijzonder, en bij ons onbekend, was de jam (eigenlijk meer een honing) van paardenbloemen (“pissenlits” in het Frans). Om uit te proberen na thuiskomst.

Vandaag stond een relatief eenvoudige wandeling op het programma naar Le Sauvage. Omdat deze ‘nederzetting’ op zo ’n 20 km van Saugues ligt, werkelijk in de middle of nowhere, hadden we op advies van onze gastvrouw een kamer gereserveerd. Geen slecht advies zo bleek achteraf, want bij aankomst later in de namiddag begon het fors te onweren en moesten de wandelaars die niet gereserveerd hadden nog 8 km verder (Les Faux) wandelen om een onderkomen te scoren.

Sint Jacobus wijst de weg

Bij het verlaten van Saugues waren we de toevallige getuigen van de geboorte van een kalfje. In een weiland, vlak naast het wandelpad, likte de moederkoe haar kalf schoon. Kort daarna stond het kalfje op eigen kracht recht en keek verkennend om zich heen. De natuur op haar best!

Het granietgesteente is hier alom tegenwoordig. Grote grijze granietblokken worden voorzien van een metalen staafje waaraan de prikkeldraad kan bevestigd worden en doen op die manier dienst als weidepaal. Ook de weinige huizen die we in onooglijke plaatsjes als o.a. Pinet en Clauze passeren, zijn opgetrokken in gemetselde granietblokken. De aanwezigheid van graniet in de bodem zorgt er voor dat je altijd wel ergens het water in een beekje hoort stromen over de water ondoorlatende bodem. Behalve dennenbos bestaat de vegetatie hoofdzakelijk uit struweel van brem die hier al ver uitgebloeid is. Ondertussen zijn we geleidelijk gestegen van 1000 meter naar een pas van 1300 meter, aan weerszijden geflankeerd door heuvelruggen van naar schatting 1400 meter. Er biedt zich een andere flora aan.

onze ‘ eerste gentiaan

de flora wijzigt

We merken voor het eerst wandelaars die na enkele dagen onderweg te zijn, te kampen hebben met serieuze voetproblemen. Zo is er de Lyonais die samen met ons logeerde in St Privat, die de wandelschoenen voor de sandalen geruild heeft en nog amper vooruit komt. Ook bij de Normande met Belgische grootouders heeft de soepele wandeltred plaats gemaakt voor een houterige, parkinsonachtige loop. Bij elke stap kun je van haar gezicht de pijn aflezen. Ze zal de komende dagen enkele etappes gebruik gaan maken van het openbaar vervoer (voor zo ver aanwezig, want dat is in Frankrijk geen evidentie!). Tot dusver hebben Angelique en ik nog geen last van onze voeten. Angelique zweert bij de tip van een Canadese pelgrim die we in Portugal ontmoetten en de voetzalf van dr. Scholl adviseerde. Zelf, de bloedblaren van Portugal indachtig, pak ik sinds de eerste etappe mijn tenen in met vette watten, een techniek die ik oppikte op de site van ‘Blaarbehandeling Friesland‘. Zoals gezegd, tot nog toe met succes.

Omstreeks 15.00 uur kwam de site van Le Sauvage in zicht. Heel verrassend om zo maar, buiten de bebouwde omgeving, een boerderijachtig gebouwencomplex te zien opdoemen. De charmante 21-jarige Leuvenaar met wie ik de laatste kilometers opstapte besluit verder te lopen. Alleen, zonder kaart of routegids en met een tentje en een low budget probeert hij vóór half oktober Santiago de Compostela te bereiken. Het domaine du Sauvage blijkt een oude nederzetting van de tempeliers te zijn, die hier al eeuwen geleden pelgrims opvingen die onderweg waren van Saugues naar verderop richting Compostela. Enkele plaatselijke boeren die eigenaar zijn van de site hebben jaren geleden besloten om deze plek zijn oorspronkelijke bestemming terug te geven. Nu kun je er een bed of kamer huren, een maaltijd gebruiken en de meest elementaire inkopen doen. Ook opvang voor hond, paard of ezel is hier mogelijk. De ligging tussen uitgebreide veeweiden is prachtig. De sfeer en ontvangst is eerder onpersoonlijk.

Le Sauvage

De maaltijd heeft dit keer een enigszins internationaler karakter. Er zitten behalve Fransen ook twee Duitsers aan tafel. Het Duitse paar spreekt uitstekend Frans. Omdat Angelique geen Frans spreekt schakelen ze over op Duits. Ik zie het onheil naderen en leg uit dat ik eigenlijk van Angelique een verbod heeft om Duits te spreken. Hier is uiteraard een voorgeschiedenis aan verbonden :-). Ik besluit het verbod naast me neer te leggen en aan het eind van de maaltijd merkt één van de Duitsers op dat mijn Duits echt wel te pruimen is. Hij stelt zelfs voor om dit in ‘ein schein’ te verklaren. Die Duitsers toch ….

Gute Nacht Freunde….