7 mei 2013: van Teo naar Santiago de Compostela

even schuilen voor de onophoudende regen

11:15 uur: in een stromende regen bereiken we het plein voor de kathedraal van Santiago de Compostela. We hebben het gehaald. Een dikke 240 kilometer eerder en 11 dagen geleden vertrokken we in Porto. We zijn toch wel een beetje trots op onze prestatie, want de wandeling verliep niet zonder fysieke ongemakken. Gisteren kwam daar nog bij dat mijn rug, een oud en bekend probleem, weer ging opspelen.

blij en een beetje trots dat het ons lukte ….

Op het plein treffen we, ondanks het slechte weer, een aantal bekenden van onderweg. Sommigen van hen zijn gisteren reeds aangekomen, anderen vandaag net voor ons. Er is een opperbeste stemming en natuurlijk horen daar wederzijdse felicitaties bij. Ook in een relatief grote stad als Santiago blijkt de wereld klein, want in de loop van de dag lopen we nog veel meer ‘bekenden’ tegen het lijf. Ervaringen worden uitgewisseld en met een ‘misschien tot later’ vervolgen we onze route. Eén van de bekenden die we ’s avonds tegenkwamen in ons onderkomen, Hospederia San Martin Pinario (een aanrader), waren de Canadezen die we gisteren onderweg ontmoetten. Onmiddellijk werd er geïnformeerd naar de conditie van Angelique ’s voeten, en de daad bij het woord voegend legde de naar schatting 75-jarige dame van het gezelschap, een voorraad blarenpleisters op tafel. ” I don’t need them anymore, maybe you do.”

Ronduit ontroerend was de toevallige ontmoeting met een pelgrim uit Manchester die me bij het pelgrimsbureau vroeg om een foto van hem te nemen. Hij drukte me een kartonnen wegwerptoestel in de handen en vertelde erbij dat enkele dagen geleden zijn fototoestel gestolen was tijdens zijn verblijf in een albergue. De teleurstelling was groot, niet omwille van het toestel, maar wegens herinneringen die hij, middels zijn foto’s, zo graag gedeeld had met zijn thuisfront.

H. Jacobus kijkt uit over de Plaza do Obradoiro

De pelgrimsmis om 12:00 uur werd, zoals dat wellicht elke dag het geval is, druk bezocht. Ook nu weer pelgrims uit alle hoeken van de wereld. Volgens de officiële website van het Pelgrim’s Office waren er dat vandaag 535. In de kathedraal lopen nu een 10-tal ‘ordehandhavers’ rond die alles in goede banen proberen te leiden. Te luidruchtige aanwezigen worden vriendelijk, maar kordaat verzocht de stilte te respecteren en er wordt gewaarschuwd (en op toegezien) dat het verboden is om tijdens de dienst te fotograferen of te filmen. Ook vandaag hangt de dikke koord waaraan het 85 kilogram wegende wierooksvat kan bevestigd worden, er doelloos bij. Geen zwaaiende botafumeiro vandaag. In het Tourist Office (!) vernemen we dat dit ook de komende dagen niet het geval zal zijn…. tenzij er iemand extra voor betaalt. Elders lees ik dat voortaan tijdens elke vrijdagavonddienst ‘gezwaaid’ zal worden, ook al om op deze wijze – gedeeltelijk – een eind te maken aan het onvoorspelbare ‘optreden’ van de botafumeiro.

vandaag geen zwierende botafumeiro ….

ritueel: even de hand op de schouder van het borstbeeld van de H. Jacobus

Behalve het afhalen van onze compostela op het pelgrimsbureau, zullen we er vandaag een luie dag van maken en genieten van de rust en het vooruitzicht dat er morgen kan uitgeslapen worden. Er is dan morgen nog voldoende tijd voor een nieuw bezoek aan de kathedraal en het opsteken van de kaarsen voor onze eigen intenties en deze van hen die ons hierom vroegen. Ook het regelen van de terugreis a.s. donderdag naar Porto moet dan geregeld worden.

Toen we vanmorgen rond 7 uur in alle stilte onze spullen pakten, was het nog steeds aan het regenen. De laatste etappe zou een natte worden, en inderdaad, pas een uur na aankomst milderde het regenen. Het was moeilijk om echt te genieten van wat toch het orgelpunt moest worden van onze wandeling, het binnenlopen van Santiago. Het water stroomde niet alleen uit de lucht, ook de paden waren op menige plaats omgevormd tot onvriendelijke beekjes die ons het stappen moeilijk maakten. Het fototoestel bleef voor een keer in de rugzak en we hielden slechts één keer halt voor een verwarmende kop koffie en een broodje. Tegen dergelijke weersomstandigheden is, zo bleek bij aankomst, zelfs degelijke regenkleding niet bestand. Toch hebben we geen reden tot klagen, want de vorige 10 wandeldagen waren de weersomstandigheden uitstekend. Een laatste venijnige klim moest nog overwonnen worden bij het binnenlopen van Santiago. Na de passage van de Rio Sarela slingert de weg zich over een afstand van ca. 2 kilometer naar boven. Eerst langs het universitaire ziekenhuis en dan via de lange en drukke Av. Coruña, die pas in de laatste 100 meter de contouren van de kathedraal prijsgeeft. Via de Praza das Praterias loop je dan aan de zuidzijde het plein op, dezelfde weg die de middeleeuwse pelgrims die van Portugal kwamen, ook al liepen. Nog hoevelen zullen er volgen?

de laatste meters