6 mei 2015: van Talazac naar Arzacq-Arraziguet.

Ondanks het late uur gisterenavond, waren we monter en fris om 8 uur present voor het ontbijt. Pas later op de dag zouden we gaan merken dat het late uur en de alcohol zijn effect niet hebben gemist. We hadden het gevoel niet vooruit te komen. Door de vrouw des huizes werden we omstreeks 08.30 uur met de auto naar het dichtsbijzijnde punt op de GR-route gebracht.

Alles welbeschouwd hebben we ook dit jaar weer niet te klagen over het weer. Morgen is onze laatste wandeldag en de weersvooruitzichten zijn goed. Dat zou betekenen dat we op 10 wandeldagen slechts één regendag hebben gehad. Omstreeks 11.00 uur wandelen we het charmante plaatsje Miramont-Sensacq binnen. Alles ziet er netjes en vooral ordelijk uit. Een beetje ‘onfrans’. We kopen een brood bij de plaatselijke bakker en nemen de tijd om vanaf een platform bij de kerk, met behulp van een oriëntatietafel de Pyreneeën, die we bij dit helder weer uitstekend kunnen waarnemen, te bewonderen.

oud en nieuw naast elkaar

We stappen nog enkele kilometers verder tot we aan de rand van de weg een geschikte picknickplaats aantreffen. Het eerstvolgende dorpje Pimbo is nog 3 km verder, dus we besluiten om hier halt te houden voor de lunch. Vlakbij onze rustplaats ligt een kapel met kerkhof. Bij mijn bezoek aan de kapel kan ik vaststellen dat dit gebouw vaker gebruikt wordt als overnachtingsplaats. De graven op het kerkhofje zien er, ondanks de afgelegen ligging, verzorgd uit. Al wandelend tussen de graven word ik getroffen door de vele gedenkplaatjes op de graven. Boodschappen aan de overledenen. Onderdeel van het proces van verliesverwerking.

Het traject naar Pimbo is zware kost. Eerst gaat het door een hellingbos flink bergaf. Een beproeving voor de knie- en enkelgewrichten. Komt daarbij de wetenschap dat wie een heuvel afdaalt, er ook weer een zal moeten beklimmen. Bij het verlaten van het bos dient zich een flinke helling aan. Het is inmiddels behoorlijk opgewarmd en al klimmend moeten we toch een tweetal keren even pas op de plaats maken. Op het pleintje vlak voor de collégiale Saint-Barthélemy betalen we 4 euro voor een blikje cola en een blikje orangina. Te duur, maar na de geleverde inspanning blijft het kritisch oordeel even achterwege en genieten we van deze ‘fris’drank. Dat Pimbo een echte bastide is merken we bij het verlaten van dit dorpje. Langs een asfaltweg gaat het steil, ruim een kilometer naar beneden. Soms zou je wensen dat het wandelpad om de heuvel heen geleid wordt.

collégiale Saint-Barthélemy (achteraanzicht)

We merken nu echt dat het niet zo verstandig was om gisteren laat naar bed te gaan. Een algemene loomheid maakt zich van ons meester en de laatste kilometers naar Arzacq-Arraziguet zijn er, onder de gegeven omstandigheden, eigenlijk te veel aan. In een slentertempo werken we de laatste loodjes af, inclusief de helling die naar het centrum van Arzacq leidt. Om naar onze gîte te gaan moeten we even de GR verlaten. De gemeentelijke gîte is omvangrijk van opzet en mag er absoluut zijn. Iets minder waren we te spreken over de maaltijd. De vegetarische maaltijd waar we om gevraagd hadden, betrof hier de reguliere maaltijd minus het vlees. Gelukkig hadden we flinke honger waardoor de macaroni, zonder saus en met een beetje geraspte kaas toch smaakte. Een pelgrim is dankbaar voor wat hij krijgt….

ook Arzacq behoort tot één van de vele bastides die deze streek rijk is

We krijgen nu ook zicht op de manier waarop we onze terugreis moeten organiseren. Voor morgen zijn we verplicht een kleine 30 km te lopen naar Arthez-de-Béarn, want alle dichterbij gelegen overnachtingsmogelijkheden bleken bij navraag ‘complet’te zijn. Op 8 mei viert Frankrijk namelijk de bevrijding van de 2e wereldoorlog en hebben vele Fransen vrijaf. Zodoende hebben zij al geruime tijd gelegen hun adresjes geboekt voor het aankomende lang weekend.