6 juni 2016: van Campiello naar Peñaseita.

Song: The Blower’s Daughter (I can’t take my eyes off of you) – Damien Rice

Gedachte van de dag: waarom moet ik me zo snel irriteren, het helpt toch niet, maar toch blijf ik het (te veel) doen

Weer: van alles, maar vooral druilerig; vóór het vertrek een enorme plensbui, daarna zachte regen, dan weer droge periodes, dan weer regen en tenslotte zon – 21 graden

Vanmorgen was iedereen in de albergue al om 7 uur op stap. De route via Hospitales over de bergkam riep. Mijn ontbijt werd pas om half acht geserveerd en de plensbui die toen losbarstte nam het laatste restje twijfel weg: geen route over Hospitales voor mij. Zelfs al zou het ophouden met regenen, op die hoogte blijft bij deze omstandigheden de lage bewolking voor nattigheid en slecht zicht zorgen. Geen onnodige risico’s nemen. Bovendien zouden de weersomstandigheden het genieten van de woeste natuur op die hoogte toch vergallen. Aan het ontbijt trof ik twee doorwinterde Franse wandelaars die eveneens besloten hadden om vandaag niet voor de Hospitalesroute te kiezen. Daarom heb ik maar uitgebreid de tijd genomen om te genieten van het heerlijke ontbijt. Heel lekkere marmelade met getoaste stukken stokbrood die voor het toasten voorzien werden van een scheutje olijfolie. Veel calorieën, maar buitengewoon lekker. Thuis toch ook maar eens proberen.

Zelfs bij druilerig weer heeft dit landschap zijn charmes

Tegen half 9 heb ik de poncho met de hulp van één van de twee nog aanwezige Oekrainse chicas aangetrokken en ben ik op stap gegaan voor 14 km naar Pola de Allande of 17 km naar Peñaseita. De keuze voor deze bestemmingen heeft direct te maken met de oversteek van de Puerto del Palo op 1100 meter. De eerstvolgende albergue, na het dak van de camino primitivo, is in Berducedo, 18 km na Pola de Allande. Een etappe van 32 km met zo veel hoogtemeters is voor mij te hoog gegrepen.

Hier moet er gekozen worden: de Hospilatesroute of via Pola de Allande

De eerste 3 km naar Borres verliepen onder een miezerige regen, of was het de vallende mist? Het was zweten geblazen in mijn poncho en het sauna-effect zorgde ervoor dat ik na de poncho voor gezien hield. Niet voor lang, want amper een half uur later begon het opnieuw zachtjes te regenen. Poncho opnieuw aangetrokken. Dat was echter sneller gezegd dan gedaan, want met nog wat kleding boven op de rugzak wilde dat van geen kanten lukken. Beelden uit mijn vorige camino kwamen me levendig voor de geest, en net zoals toen, slaagde ik er nu ook niet in dat verdomde ding correct op zijn plaats te krijgen. Irritatie alom. Dan maar met een half ‘aangeklede’ poncho verder en terwijl ik nog wat binnensmonds aan het foeteren was, passeerde ik een afgelegen boerderij waar net een vrouw het erf op reed. De vrouw keek een beetje vreemd op toen ik haar vroeg mijn poncho te fatsoeneren, maar hielp me voortreffelijk en in een mum van tijd was alle reden voor ergernis verdwenen.

Na Borres moest er nog een hoogteverschil van 100 meter overbrugd worden door een opnieuw overweldigende natuur. De stilte was hier oorverdovend. Het kwam me voor dat ik het geluid van mijn eigen ademhaling en mijn eigen voetstappen nog nooit zo indringend én verstorend ervaren had. Geen spoor van leven te bekennen in de wijde omgeving, geen geluid van vogels, geen geluid van de wind…. Intens genoten.

Boven op de Alto de Porciles opnieuw het risico genomen om de poncho uit te trekken. Geheel onverwacht dook er in de eerste meters van de afdaling een bar op. Hier heeft de tijd stil gestaan! De bar is een huiskamer met verder tegen drie van de vier muren een rek met enkele levensmiddelen. In totaal niet meer dan naar ik schat 20 a 25 artikelen, met telkens een voorraad van 2 of 3 stuks. De al wat bejaarde uitbaatster is uitermate opgezet met mijn bezoek, want ik word allervriendelijkst ontvangen. De bestelde koffie wordt ergens anders vandaan gehaald en was, afgegaan op de smaak, al enkele uren eerder gezet. Ik drink hem niettemin zonder commentaar op en laat me de vragen en vertelsels van de vrouw welgevallen. Ondertussen duikt er warempel nog een klant op voor de winkel en zonder te vragen wat hij wil worden er drie flessen water ergens vandaan gehaald. Zonder ook maar iets te zeggen rekent de klant af en nog voor hij de winkel annex café verlaten heeft, is de vrouw al weer met mij in gesprek.

Een bijzondere bar vlak vóór het centrum van Pola de Allande

Na een half uur stap ik op nadat mij ook nog is uitgelegd waarom er zo veel foto’s van Real Madrid aan de muur hangen en ik uitleg heb gekregen over de route naar Pola de Allande. Dat laatste was niet echt nodig, want de camino daalt vanaf hier naar zo ’n 600 meter, deels via de verkeersweg, deels via een wandelpad dat regelmatig de verkeersweg kruist. Verkeerd lopen is hier gewoon niet mogelijk. Pola de Allande maakt een weinig uitnodigende indruk op me in weerwil van wat mijn gids hierover zegt. Ik passeer de albergue van Pola de Allande en besluit om zelfs geen kijkje te gaan nemen. Wat verderop in het centrum telefoneer ik naar een pension in Peñaseita. Nou ja pension, de gids zegt dat er in dit plaatsje 1 bar is met 2 pensionkamers. Ik heb geluk, want er blijkt nog een kamer vrij te zijn. Een dag (eigenlijk nacht) in een kamer voor mezelf lijkt me een aantrekkelijk idee. Na een koffie en enige inkopen vertrek rond 13.00 uur naar Peñaseita. De drie klimkilometers hier naar toe moeten morgen niet meer afgelegd worden.

Op weg naar Peñaseita. Een terugblik op Pola de Allande.

Mijn onderkomen voor vannacht: Casa Viñas met rechts de bar en links van de weg twee pensionkamers.