5 juni 2012: van Navarrete naar Nájera

Ik besluit om vandaag niet meer dan 18 kilometer te lopen. Het is weer warm, ik wil mijn voeten sparen en morgen wil ik overnachten in Santo Domingo de la Calzada, dé pelgrimsplaats langs der Camino. Hiermee is tevens de keuze gemaakt om morgen zo ‘n 21 kilometer te lopen.

 Vanmorgen had ik me niet gerealiseerd dat de pelgrimsherberg waar ik verblijf geen ontbijt serveert. De plaatselijke bars zijn op dit uur nog niet open en het eerstvolgende dorp ligt op 8 kilometer lopen. Net voor ik op pad wil, bieden twee Finse vrouwen me een half stokbrood aan met een reep chocola aan. Mooi gebaar dat ik niet afwijs.

Gisterenavond heb ik het transport van mijn rugzak gereserveerd. Ik ben niet gerust in de afloop. Stel je voor dat je spullen verloren raken! Bij de aankomst in Nájera ga ik onmiddellijk op zoek naar de herberg. Deze blijkt gesloten te zijn. Een plakkaat verwijst naar een bar in de buurt. Daar aangekomen weet men niets van een rugzak. Iemand loopt mee naar de herberg en toont me de verblijfsruimten. Een indringende geur van chloor, die de aanwezige mufheid niet helemaal kan maskeren, walmt me toe. Hier wil ik niet blijven, maar ik kan niet weg vooraleer mijn rugzak terecht is. Op hetzelfde moment komt iemand met mijn rugzak binnen. Ik bedank, ben opgelucht, maar vertrek onmiddellijk.

Het was vandaag een aangename wandeling, ook al omdat ik gedurende een flink stuk van het parcours geen last meer had van mijn voet. In Ventosa een uitgesteld ontbijt gebruikt: broodje met Serranoham en tomaat. De laatst 10 kilometer opnieuw in mijn eentje gewandeld. Haasje over met een groepje van 8 Spaanse jongeren die ik gisteren al een keer zag. De Camino als ‘orthopedagogisch project’. Petje af voor de twee begeleiders die ik enkele keren zag tussenbeide komen toen er onderling bonje werd gemaakt. Zo kan het dus ook.

In Nájera aangekomen ben ik onmiddellijk een apotheek binnengestapt om sporttape te kopen. Gelukkig beheerste een aanwezige (jonge) klant perfect Engels, zodat ik de apotheker kon duidelijk maken wat ik wilde. Toch opvallend dat zelfs deze hoogopgeleide apotheker geen elementaire notie van de Engelse taal bezit.

Na mijn ervaring met de ‘muffe’ albergue, uiteindelijk gekozen voor de gemeentelijke herberg van Nájera. Deze ging pas later open en voor het eerst zag ik rugzakken voor de deur, keurig naast elkaar opgesteld en daarmee de volgorde aangevend waarin straks de inschrijving kon plaatsvinden. Een Spaanse ‘madre’ zwaaide daar de plak. Perlgrims met de wandelschoenen aan werden uit de rij geplukt en gesommeerd de wandelschoenen uit te trekken. Achter in de rij aansluiten! Een zaal ter grootte van een kleine sporthal met daarin 90 stapelbedden, twee aan twee geschakeld. Om onaangename verrassingen te voorkomen sprak ik met Piet, een Nederlandse wandelaar die 8 weken onderweg is vanuit Vézelay, af dat wij ons als ‘koppel’ zouden presenteren. Omdat ik als eerste mijn pelgrimspaspoort aanreikte werd Piet ook als Belg ingeschreven. Dat vond hij voor een keer geen probleem. Na een lekkere douche onmiddellijk een terrasje opgezocht om mijn ‘acherstand’ op mijn blog in te halen. Dat ging vlot met de heerlijke (en goedkope) halve liters cerveza bij de hand.