5 juni 2016: van Espina naar Campiello.

Song: Sad Song – David Byrne

Gedachte van de dag: ik wil vandaag nergens aan denken! (dat lukt natuurlijk niet)

Weer: slecht weer voorspeld, niettemin vertrokken bij een aarzelend zonnetje dat in de loop van de dag zich doorzette en bleef volhouden, tenminste tot en met de aankomst in Campiello. Kortom geweldig wandelweer bij zo ’n 21 graden.

Nogmaals een Duitse pelgrim op het hart drukken niet via de verkeersweg naar Tineo te wandelen

Celia, de hospitaleira van La Texu (Asturisch voor buxusboom, waarvan er een groot exemplaar in de tuin staat) is ook een prima kok. Rekening houdend met mijn vegetarische wensen bereidde ze gisterenavond een heerlijke groentesoep van aubergines, uien, spinazie en prei. Zo veel je maar op kon. Bij de spaghetti had ze en smaakvolle saus bereid die wat mij betreft het best als ratatouille kan omschreven worden. Vóór het ontbijt had ze de was, die uit de droogkast kwam, netjes voor iedere gast gevouwen en apart gelegd. Het afscheid was hartelijk en ze vroeg me nadrukkelijk en met welgemeende bezorgdheid, om één van de aanwezige pelgrims, die omwille van de hoeveelheid modder op de camino van plan was om via de weg naar Tineo te wandelen, op andere gedachten te brengen. Te gevaarlijk met snelheidsduivels op een weg zonder voetgangersruimte, zelfs op zondag.

De ochtendstond heeft goud in de mond….

De 10 km van La Espina naar Tineo verliepen bijzonder vlot over mooie wandelwegen met hier en daar enkele flinke modderstukken, in stand gehouden door de vele bronnen en beekjes die hier de camino kruisen en de wateraanvoer (of afvoer?) over het pelgrimspad verzekeren. Al na 2 uur en een kwartier zaten de 11 km naar Tineo erop en ik vond dat na zo ’n tempo een koffiepauze wel verdiend was. Heel veel gelegenheid daartoe was er niet in Tineo, want de camino loopt niet echt door het centrum en op dit vroege zondagsuur leek de plaatselijke commercie nog in slaap. Bij een bakker kocht ik empanadas, een soort deegtaart gevuld met tomaten en andere groenten, maar ook met andere, veelal vleesvullingen te verkrijgen. Bij een barretje trof ik een Poolse peregrina die in Oviedo in hetzelfde pension verbleef. Haar Colombiaanse wandelvriend had wegens een aanhoudende knieblessure de strijd toch moeten staken.

Tineo al weer achter, sorry, onder me gelaten.

Op 1 punt onderscheidt deze Primitivo zich in elk geval de de kustroute: er moet bijzonder weinig over de rijweg gewandeld worden en de wandelpaden zijn goed begaanbaar en voeren door uitzonderlijk mooie stukken natuur. Dat was zeker het geval voor het gedeelte van Tineo, ook wel de Camino de San Roque genoemd, die naar de hoogte van Piedratecha (800 meter) leidt, waar zich even na de top, ook de ruïne van het klooster van Obona bevindt. Gedurende 5 km loopt de weg gestaag omhoog met een goed doenbaar stijgingspercentage. De weg voert door een schaduwrijk hellingbos, met op verschillende plaatsen ruimte voor prachtige vergezichten op het dal waar ik enige tijd eerder doorheen wandelde en dat zich nu steeds verder aan mijn oog onttrok.

Zicht op het Asturisch gebergte.

De enige dissonant vandaag was het abrupte en aanhoudende hondengejank dat geheel onverwacht de stilte doorbrak toen ik een boerderij passeerde. De aanwezige honden, die ik niet kon zien overigens, waren hoorbaar niet tevreden met hun lot en gaven daar op indringende wijze uiting aan. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat, de verschillende keren dat ik auto’s met aanhangwagentje met daarin blaffende honden zag passeren, op weg waren naar de beruchte Spaanse hondenwedstrijden. Honden die, nadat ze voor hun eigenaren afgedaan hebben als wedstrijdhond, in erbarmelijke situaties terechtkomen, tenzij een of andere nobele dierenvriend, vaak buiten Spanje, zich over hen ontfermt.

´Juego de bolos´, een traditioneel kegelspel met vele regionale varianten.

Ik was echt verrast toen ik om kwart 1 Campiello binnen wandelde, want de 24 km van vandaag zaten er al op. Campiello is een sfeerloos plaatsje. Zijn pelgrimsbelangstelling heeft het te danken aan de 2 private albergues die, bij het binnenkomen van het dorp, pal naast elkaar liggen. De vriendelijke ontvangst van de hospitaleira in albergue Casa Herminia, kon de nadrukkelijk aanwezige commerciële ondertoon niet verbergen. Er zijn hier vooral veel jongeren die morgen de Hospitalesroute zullen nemen over de Puerto del Palo pas.

Albergue ´Casa Herminia´ ondergebracht in een soort loods, maar niettemin erg netjes en redelijk comfortabel. Ook het restaurant en de winkel hebben dezelfde uitbater.