5 juni 2015: van Santillana del Mar naar San Vicente de la Barquera.

Lange etappe van om en bij de 35 kilometer.

Af en toe moet je eens doordrukken om te zien of het nog kan. De oorspronkelijke planning was Comillas, maar toen ik daar omstreeks half één al arriveerde, besloot ik er een broodje te eten en daarna verder te wandelen. Het was de hele ochtend al een beetje druilerig weer met wat af en toe wat motregen. De poncho bovenaan in de rugzak gelegd, maar daar is hij vandaag kunnen blijven. Het was amper 18 graden, maar dat is een ideale wandeltemperatuur.

Dit tafereeltje vond ik te ‘toevallig’ om te negeren.

Ik weet het, ik val in herhaling, maar ook vandaag bijna alleen maar op de weg gelopen. Asfalt dus. Dat moet toch gaan veranderen?

Gisterenavond heb ik samen met een achttal pelgrims in een restaurantje gegeten. Gezellig. Ik heb er geen verklaring voor, maar tot op heden ben ik nog geen Belg of Nederlander tegengekomen. Duitsers daarentegen volop. De helft van het gezelschap gisterenavond waren dan ook Duitsers. Daarnaast twee Nieuw-Zeelanders, een Spanjaard en een Française .

Vanmorgen omstreeks half acht had ik al de eerste stappen gezet. Voor de Duitse pelgrim, met wie ik de afgelopen twee dagen samen gewandeld heb, is het vandaag de laatste wandeldag. Morgen gaat ze met de bus naar Santander en vliegt naar huis. Omstreeks 11 uur, tijdens een koffiestop in Cóbreces zat de helft van het gezelschap van gisterenavond weer bij elkaar. Hét gespreksonderwerp was dat één van de twee Nieuw-Zeelanders vannacht af te rekenen kreeg met bedwantsen. Zij gingen vanmorgen, alvorens te starten, eerst een dokter opzoeken. Gisteren nog vernamen we van twee andere pelgrims, onafhankelijk van elkaar, dat ook zij te maken hadden met deze vervelende ‘punaises de lits‘. Bij één van hen gebeurde dat zelfs in een hotel! Tijdens mijn verschillende wandelingen afgelopen jaren hoorde ik wel over deze plaag, zonder dat er concrete gevallen mij bekend waren. Nu komt het wel dichtbij. Je mag verwachten dat de komende dagen het probleem zich nóg vaker gaat voordoen, want zolang de veroorzaker niet bekend is, blijft hij slachtoffers maken. Het vervelende is dat je je hier nauwelijks kunt tegen wapenen. Controle van het beddegoed alvorens te gaan slapen heeft geen zin, want deze beestjes zijn dan niet te zien. Ze komen pas te voorschijn als zij de lichaamswarmte van de slaper voelen en slaan dan onverbiddellijk hun slag. Je wordt wel wakker van de jeuk die de beten veroorzaken, maar dat is te laat. De beestjes hebben dan hun werk al gedaan.

Na de koffiebreak heb ik van de aanwezigen afscheid genomen en ben alleen verder getrokken. Die wijziging is meteen te voelen. Je moet alerter zijn op de wegaanwijzingen, uitkijken waar zich mogelijkheden voordoen voor alternatieve routes en het wordt helemaal stil om je heen. Een prettige gewaarwording. Je loopt weer je eigen ritme en stopt wanneer je wil.

Er valt niet zo veel te zeggen over de dorpjes van vandaag op de route. Vermeldenswaard is wel de mooie kerk van San Pedro de Oreña die helemaal in haar eentje staat te pronken tussen de weilanden en haar schoonheid prijsgeeft naarmate je verder vordert op een mooie klim die langs dit gebouw leidt.

Je vraagt je af waarom deze fraaie 16e eeuwse kerk van San Pedro buiten de woonkern ligt.

In Cóbreces schreeuwt de neogotische kerk van San Pedro Advincula door haar okerige kleur om aandacht en in het gehuchtje La Iglesia is de kerktoren (what’ s in a name! ) de onmiddellijke aandachttrekker.

De okerkleurige neogotische kerk van San Pedro Advíncula.

In Comillas, waar het vandaag markt was, merk je aan de hoeveelheid pensions en hotels dat je in een vakantieoord bent beland. Er is weinig te merken van het feit dat deze plaats al sinds de middeleeuwen aan de pelgrimsweg ligt. Dat is nog minder het geval voor de uiteindelijke aankomstplaats van vandaag.

Marktdag in Comillas.

In San Vicente de la Barquera ademt alles toerisme uit. Er is dan ook, behalve de aanwezigheid van de zee, een en ander aan historische gebouwen te zien met als onontkoombare eyecatcher de superlange puente de la Maza, die je helemaal moet aflopen om toegang te krijgen tot deze vierde ‘Villa Marinera’. Ook deze brug werd gebouwd om met de hier aanwezige ría af te rekenen. Een blik op de kaart met het verloop van de camino del Norte laat al heel snel zien hoe bepalend deze ría’s uiteindelijk zijn het uiteindelijke traject van de camino.