4 mei 2013: van Arcade via Pontevedra naar Caldas de Reis

Santiago komt stilaan in zicht. Dat is een vreemde gewaarwording omdat we pas een week onderweg zijn. Tijdens mijn vorige camino was daar pas na 5 weken sprake van. Ik herinner me nog dat ik toen met gemengde gevoelens uitkeek naar de aankomst in Santago. Dat had vooral te maken met het feit dat je na een vijftal weken onderweg te zijn, een aantal zaken hebt losgelaten en hebt kunnen loslaten. Er was in het begin het overweldigende van alle nieuwe indrukken, de onzekerheid, het omgaan met de ongemakken, het afscheid nemen van Bart en vooral het leren omgaan met het alleen zijn. Eens die ervaringen een plaatsje hadden gekregen, ontstond er ruimte voor mezelf. Al die genoemde ervaringen zijn er nu niet en het contact met het thuisfront is zeer intensief. Er is vooral de bezorgdheid om Stijn, die het voor het eerst gedurende langere tijd alleen moet zien te rooien. Wij hebben daar blijkbaar meer last van dan hijzelf. Samen met elkaar op stap is toch nog even anders dan met z’n tweeën op vakantie. Je bent de hele dag bij elkaar en soms valt er heel wat te vertellen, maar er waren ook ‘ stillere’ etappes. Het contact hebben met medepelgrims is ook anders. Je wordt minder snel benaderd en je stapt ook minder snel op anderen af. Laat ik het voorlopig erop houden dat het deze keer meer wandelen is dan pelgrimeren. Want nogmaals, pelgrim ben je niet, maar word je onderweg.

één van de vele ‘wegkruisen’

Vanmorgen vertrokken we bij stralend weer vanuit de toffe albergue in Arcade. Nog even door de smalle straatjes van het plaatsje. Vervolgens liep de route de volgende kilometers langs schaduwrijke bospaden met zo nu en dan een ruw pad van flinke stenen waarover water naar beneden kabbelde. Water is hier alom tegenwoordig. Zo wel op het Portugese deel als op het Spaanse deel werden we dagelijks geconfronteerd met paden waarover het water royaal naar beneden stroomde. Als je geen beekje ziet, dan hoor je er wel een. In bijna elk dorpje waar we tot nog toe passeerden wordt hier handig van gebruik gemaakt door het beekje naar een groot bassin te leiden dat dienst doet als wasbekken. Op de meeste plaatsen zijn deze bassins overkoepeld en voorzien van drooglijnen. Ik kan me zo voorstellen dat deze openbare wasplaatsen naast hun huishoudelijke functie, ook een sociale functie vervullen.

‘natuurlijke’ wasplaats

Een drietal kilometers vóór Pontevedra maakten we onze eerste stop. Opnieuw een ‘cafe’ , dit keer gerund door een kordate dame, die haar voorziening had ondergebracht in een aangebouwde koterij. De cake was zelf gebakken, de koffie werd gezet met een huis-tuin-en-keuken koffiezetapparaat en onder de aanwezige koopwaar waren de witte producten van Carrefour royaal vertegenwoordigd. Een gezellige bedoening en dat vonden de talrijke aanwezigen blijkbaar ook. Zelf hebben we er iets minder van kunnen genieten, want amper 10 minuten eerder kwam ik erachter dat ik mijn bril in de albergue in Arcade vergeten was. Dat drukte de stemming een beetje, maar terug wandelen vonden we toch geen optie. We besloten om later op de dag iemand te zoeken die voor ons wilde tolken om de albergue-eigenaar te vragen de bril op onze kosten naar België te sturen.

‘huiselijk’ café

Na een korte stop in Pontevedra werd er koers gezet naar Caldas de Reis. We vonden dat we toch wat kilometers moesten proberen in te halen. Het traject is relatief vlak en loopt over goede wandelwegen. Even voor Caldas ontmoetten we opnieuw de ‘ bovenslaper’  van Angelique. In gebrekkig Engels wist hij duidelijk te maken dat hij geen Spanjaard was, maar een Italiaan uit de omgeving van Milaan. Zijn leven was aan een uitdaging toe en in zijn eentje de camino wandelen moest hierin voorzien. Even heb ik overwogen om het incident ter sprake te brengen, om te achterhalen wie de ‘boosdoener’ was, maar ik was er niet zeker van dat ik dat, gezien de taalbarrière, ook kon overbrengen. Overigens, soms is het beter om de waarheid niet te kennen zodat er nog wat ruimte blijft voor speculeren …. en plagerij.

deze groene of westelijke smaragdhagedis liet zich goed benaderen

Eens in Caldas de Reis aangekomen, zochten we onderdak in de plaatselijke albergue Posada Dona Urraca, een goedkope albergue met basic voorzieningen. Er zijn twee grote slaapzalen en de bedden staan hutje mutje tegen elkaar. Dat belooft voor vannacht. Voordeel is wel dat café en restaurant in de onmiddellijke nabijheid zijn. De hospitaleiro van dienst was zo vriendelijk om op mijn vraag met de albergue-eigenaar van Arcade te telefoneren met het verzoek naar de bril te zoeken en deze op mijn kosten te versturen naar België. Het adres heb ik hem per mail gestuurd. Terwijl ik dit verslag aan het schrijven ben, komt de hospitaleiro mij meedelen dat de albergue-eigenaar de bril wil komen brengen. Ik moet dan om halfacht bij de ingang van de kerk staan. Het klinkt allemaal een beetje ongeloofwaardig, maar natuurlijk vind ik dat een goed idee en zal ik om half bij de kerk present zijn.

verzaakt aan mogelijkheid voor thermaal voetbad

albergue Posada Dona Urraca in Caldas de Reis