4 juni 2012: van Torres del Rio naar Navarrete

Vanmorgen begonnen zonder voorop te stellen waar ik wil aankomen. Ik laat het een beetje van de omstandigheden afhangen. Dat is toch de Camino?

Het is een lange etappe geworden waar niet echt veel over te melden valt. Vroeg vertrokken en al vroeg toegekomen in Viana. Ondanks de waarschuwing in de gids om het plaatsje niet links te laten liggen, sla ik die in de wind. Ik wil voortmaken. Ik heb het idee dat ik tijd verloren heb. Dat is natuurlijk niet de goede instelling.

Het lijkt wel alsof al die bekenden die we de eerste week ontmoetten al veel verder zijn of naar huis. Ik kom af en toe iemand tegen, maar geen bekende. Niet erg. Vandaag heel veel alleen gelopen. Ik maak me zorgen of mijn voet het gaat volhouden.

 Die gedachte bezorgt me veel last. Al wandelend realiseer ik me dat dit een weinig helpende gedachte is. Wat komt, komt. Dat maakt me rustiger en ik gebruik mijn energie om me te concentreren op het pad. Het is ongeveer 14.00 uur als ik ik Logroño toekom. Wat een ontgoocheling. Een stad met pelgrimstraditie vertelt de gids. Behalve een overvloed aan onderdak voor pelgrims merk ik er weinig van. Ik moet helemaal door de stad en al lopend komt mijn besluit om hier niet te blijven als vanzelf boven drijven.

Na Logroño loopt de Camino een heel eind door het Parque de la Grajera. Dit stadspark van Logroño is aangelegd rond een kunstmatig stuwmeer. De omgeving maakt me milder. De rust keert weer en zonder dat ik het echt besef neem ik de Alto dela Grajera, een hoogteverschil van zo ‘n 200 meter in amper 3 kilometer. Zou het nu echt zo zijn dat het klauterwerk van de eerste week zijn vruchten afwerpt?

Even word ik opgehouden door een Canadese wandelaar die door de winkelstraten van Logroño strompelt. Natuurlijk informeer ik wat er aan de hand is. Blaren en nog eens blaren. Zijn vrouw met wie hij een aantal dagen samen wandelde loopt enkele dagen vooruit (!?). Tot overmaat van ramp heeft een andere pelgrim vanmorgen zijn wandelschoenen meegenomen. Zelfde merk en model, één maat kleiner (waar heb ik een dergelijk verhaal nog eens gehoord?). De eerste week hebben Bart en ik ons nog afgevraagd wat te doen als je dit overkomt. Bart merkte toen op dat als je toch nieuwe schoenen moet kopen, je beter voor een type A wandelschoen kiest. Niet zo duurzaam, maar soepeler en sneller ingelopen. Ik deel deze kennis met de Canadees en warempel, ’s avonds kom ik hem in de albergue in Navarrete tegen. Nog altijd last van zijn voeten, maar met nieuwe wandelschoenen. Hij bedankt me nog eens voor het advies (al zijn de credits voor Bart).

 In de late namiddag kom ik toe in Navarette, een alleraardigst plaatsje met een middeleeuws centrum, adellijke herenhuizen en één geheel vormend met de rots waartegen het gebouwd is.

Ik loop Theo uit Groesbeek weer tegen het lijf. Hij blijkt in dezelfde albergue als ik te logeren vannacht. Het wordt een aangenaam weerzien. Een paar biertjes samen gedronken op een terrasje en daarna voor één keer het pelgrimsmenu genegeerd en gekozen voor enkele specialiteiten van het huis in een plaatselijk restaurant, mét een fles Rioja. Het was een aangename avond. Mét de nodige luchtigheid, maar overwegend ernstig. Ieder mens zijn verhaal. Soms kunnen nare ervaringen ook ‘mooi’ zijn….