4 juni 2015: van Santander naar Santillana del Mar.

Een lange etappe en daardoor niet gemakkelijk, maar o ook zo weinig te beleven!

Bijna de hele wandeling ging over het asfalt en het moet gezegd: naast de fantastisch mooie stukken tot nog toe, gaat naar ik schat ruim 65% over het asfalt. Daarmee valt de camino in Cantabrië toch te kwalificeren als een asfaltroute. Nog twee dagen, want overmorgen ligt de voorziene etappeaankomst in Unquerra, laatste plaatsje op de Cantabrische camino of in Colombres, het eerste Asturische dorp. Volgens de beschrijvingen in de gidsen gaat dit in Asturië veranderen.

Veel asfalt lopen vandaag. Rechts leegstaande, gedeeltelijke afgewerkte woningen. Leegstand als gevolg van de crisis in Spanje die ook de woningbouw zwaar trof.

De allereerste kilometers na Santander zijn nog enigszins te pruimen. Tot Santa Cruz de Bezana volgt de camino verschillende goed bewegwijzerde weggetjes. Vanaf dan gaat het van kwaad tot erger. Weinig interessante natuur, lopen op de rijweg en tot overmaat van ramp zorgt de ría (= zeearm) van Mogro ervoor dat je 7 kilometer moet omlopen, om dan bij een brug aan te komen die je toelaat de ría over te steken. Er zijn echter nog twee andere mogelijkheden die minder tijd kosten. Zo kun je namelijk in Boo de Pielagos, vlak vóór de ría, de trein nemen en bij de volgende halte, in Mogro, uitstappen. Duur: 1 minuut. Kosten: nog geen euro. De derde mogelijkheid houdt in dat je de stoute schoenen aantrekt en de spoorwegbrug te voet oversteekt. Dat is uiteraard ten strengste verboden. Elk half uur passeert er een trein in beide richtingen. Elkaar kruisende treinen op de brug vormen voor de waaghals een serieus probleem. Ik ga hier niet vermelden voor welke optie ik vandaag gekozen heb.

Als je na deze hindernis denkt van de ellende verlost te zijn, moet je vaststellen dat het ergste nog moet komen. In Polanco heeft Solvay, de Belgische chemiereus, één van zijn 400 vestigingen wereldwijd, neergepoot. Een kwelling voor het oog vanwege zijn wanstaltige verschijning hier in het Cantrabische landschap, mede ook door de vele bovengrondse buizenleidingen nodig voor het transport. Daarnaast vormt de vestiging ook een kwelling voor het oor. Al van op zeer verre afstand word je geconfronteerd met een storende, eentonige bromtoon die de hele dag schijnt aan te houden. Blijkbaar nemen de Cantrabriërs deze milieuhinder voor lief, want deze vestiging stelt enkele honderden plaatselijke inwoners te werk (van de 29.000 wereldwijd die Solvay werk verschaft!).

Solvay domineert hier het straatbeeld.

Het scheppen van een ‘gezond’ evenwicht tussen economische belangen en milieubelangen: een moeilijke oefening ook hier in Cantabrië.

Gelukkig was er nog het laatste stuk van het tracé naar Santillana del Mar, weliswaar ook over de rijweg, maar met aangename vergezichten aan beide kanten.

Zicht op Santillana del Mar, één van de best bewaarde monumentale stadjes in Spanje.

Op zich is Santillana een mooi monumentaal plaatsje met een schitterende 12e eeuwse  Colegiata (kloosterkerk), mooie herenhuizen en een middeleeuws paleis. Dagelijks komen hier vele toeristen op af en maken van dit dorp met zijn vele souvernirwinkeltjes een beetje een karikatuur. Toen we op weg naar Santillana even halt hielden bij twee al wat bejaarde Spanjaarden om te informeren hoever we nog moesten naar Santillana, noemde een van hen Santillana del Mar ‘el pueblo de las tres mentiras’ (het dorp van de drie leugens). Zo is er helemaal geen heilige (‘San’), het dorp en de weg daar naar toe is evenmin vlak (‘llano’) te noemen en is er in de verste verte geen zee (‘mar’ ) te bekennen. Leuke anekdote!

Deelopname van de Colegiata Santa Juliana, de romaanse kloosterkerk uit de 12e eeuw. Men vermoedt dat ‘Santa Juliana’ ten grondslag ligt aan de huidige naam van het stadje.