31 mei 2012: van Pamplona naar Puenta La Reina

24 km, 30 graden Celsius en een klim (en afdaling) van ca. 450 meter naar 800 meter, zie hier de ingrediënten van vandaag. Wederom een zware etappe dus. De laatste 5 kilometer ben ik noodgedwongen van de wandelschoenen moeten overschakelen naar de wandelsandalen. Dat was goed te doen, aangezien de laatste 5 km grotendeels over verharde wegen liepen.

 Het duurde vanmorgen nog ruim een uur vooraleer we de bewoonde wereld achter ons lieten en wandelden richting Alto del Perdón (Perdonpas). Een geweldige ervaring qua landschap en natuurschoon, dit stukje overgangsgebied tussen Navarra en Rioja. Ontsierend element echter zijn de honderden windmolens die de Spaanse overheid op deze hoogte heeft geïnstalleerd. Ecologie heeft zijn prijs. Bijkomend effect is dat de wandelaar deze molens al op kilometers afstand kan zien, waardoor je de indruk krijgt nooit in hun buurt te komen. Eens de Perdonpas over, blijven ze je weer kilometers volgen.

Voor de beklimming van de Perdonpas hielden we even halt bij de gedenksteen van een Belgische pelgrim die hier in 2004 het leven liet.

Ondertussen kennen we heel wat pelgrims die onderweg zijn. Velen zitten in hetzelfde reisritme zodat je elkaar soms meermalen per dag ontmoet: hetzij onderweg, hetzij in de albergue van vertrek of aankomst. Dat zal na enkele dagen gaan veranderen, want velen die we gesproken hebben blijven slechts een week onderweg en keren dan naar huis.

De camino lijkt tegenwoordig een beetje slachtoffer te worden van zijn eigen succes. Enkele dagen geleden rapporteerde ik al over de kaasboer vlak voor de Spaande grens. Vandaag, op de top van de Perdonpas, kregen we een folder in de hand gedrukt van een nieuwe albergue in Puenta La Reina. Bars en restaurants die je passeert afficheren hun pelgrimmenu’s en proberen zo de passerende wandelaars te lokken, Stroken wandelpaden worden door gemeentelijke overheden geasfalteerd of gebetonneerd om het de pelgrim naar zijn zin te maken (dit werkt overigens averechts). Vaak gebeurt dat ook nog met middelen die door de Europese gemeenschap ter beschikking worden gesteld. De camino als werelderfgoed. Hopelijk haalt niemand het in zijn hoofd om de hele route van de Camino Francès te gaan asfalteren ter promotie van dit werelderfgoed.

Vandaag was voor Bart en mij een stille etappe. Alle energie was nodig om de inspanningen die de camino ons oplegde te trotseren. Bijzonder zijn de stops voor onze middagmaaltijd. Altijd is er wel een schaduwrijk plaatsje in een pittoreske omgeving waar de stierenworst met stokbrood of uitgezwete kaas smaakt als nooit tevoren. Het zijn onder andere deze momenten waarop ik me realiseer wat een voorrecht het is om zo onderweg te zijn….