31 mei 2015: van Portugalete naar Castro-Urdiales.

Heel Baskenland lijdt. Gisteren ging Athletic de Bilbao roemloos ten onder tegen een veel te sterk Barcelona. Het vuurwerk werd vannacht afgestoken bij de enige tegentreffer, toen de buit voor Barca al lang binnen was. Het lijkt misschien een beetje vreemd dat hier zo veel aandacht aan het voetbal van gisteren wordt geschonken. Als je hier echter rondloopt dan voel je na een poos dat het om meer gaat dan voetbal alleen. Dat het om meer gaat dan Athletic de Bilbao. Via het voetbal krijgen de Basken de kans hun identiteit aan Spanje, en bij uitbreiding de wereld, te tonen.

Toen ik vanmorgen om half acht op stap ging, was er in de bars de ik passeerde nog volop activiteit, al zagen de gezichten en kleding er niet bepaald fris meer uit. Fiësta houden, dat kunnen ze hier.

De camino verlaat vandaag in Ontón Baskenland om Cantabrië aan te doen. En die kennismaking was zeer aangenaam, want vanaf Ontón ging het opnieuw richting Cantabrische kust. Er moest ook geklommen worden, want de route volgt nu eens op zeeniveau de kust, om vervolgens vanuit de hoogte de kliffenkust te overschouwen. Het geweldige weer, de temperatuur liep uiteindelijk op tot 24 graden, maakte de waw-beleving compleet.

Waw!

Het begin van de etappe was een voortzetting van het laatste deel van de route van gisteren. Ruim 5 km wandelen via een prachtig aangelegd fiets- en wandelpad, dat bij het verlaten van Portugalete verschillende keren middels esthetisch zeer verantwoorde brugconstructies autowegen en hoofdwegen overspant. Er zijn zelfs parkings voor voetgangers en fietsers die 500 meter op voorhand aangekondigd worden. Op dat traject had ik nog een leuke ontmoeting met een ‘oude’ local. Een beetje mank lopend met een traditionele wandelstok en van het type ‘mij-maak-je-niets-wijs-en-ik-weet-het-beter’. Hij wandelde enkele keren per week 10 km vanuit Portugalete om vervolgens weer naar ‘mi casa’ terug te keren.

Gescheiden voet- en fietspad met op regelmatige afstand een ‘parking’.

In Playa de Arena kwam ik voor het eerst bij de noordelijke kust. Een plaatsje zoals je dat ook bij ons zou kunnen aantreffen. Parkings vol met auto’s, eet- en drinkgelegenheden en veel volk. Eens Pobeña gepasseerd gaat de route omhoog en loop je voortdurend met de zee aan je rechterhand. Mooie vergezichten, woeste kliffen en een ongenaakbare zee maakten van deze etappe de mooiste etappe qua natuurschoon tot nog toe.

Volop genieten van al dat moois!

Vandaag kreeg ik de kans om te testen of de fysieke problemen van gisteren en eergisteren verdwenen waren. Vandaag heb ik ruim 28 km gestapt en voelde mij bij aankomst nog relatief fit, zij het dat mijn rug de last van de rugzak toch begon te voelen. Een kleine tegenvaller was de aankomst in Castro-Urdiales. Als je denkt dat je er bent moet je nog ruim 2,5 km stappen vooraleer je bij de albergue bent die bij de ‘ plaza de torres’ ligt, bij het verlaten van de stad.

De jachthaven van Castro met op de achtergrond o.a. de imposante gotische Santa Mariakerk, één van de grootste gotische kerken in Cantabrië.

Castro is een typische kustplaats, dat wil zeggen royale boulevards langs de verschillende stranden die het stadje rijk is, hoogbouw (nieuw) die er verzorgd uitziet en veel lawaaierige terrassen die vandaag drukt bevolkt werden. Daarnaast is er het oude, oorspronkelijk deel van dit stadje met de prachtige Santa Mariakerk die dit stadsdeel compleet domineert, zowel qua bouw (gotisch) als qua ligging. Alvorens naar de albergue te stappen, heb ik een bezoekje gebracht aan de oude stad. De moeite waarde. In een plaatselijke bar kwam ik in gesprek met een Ierse ‘local’. De man vond het zo leuk om nog eens in het Engels te kunnen converseren dat hij me een biertje aanbood toen ik aanstalten maakte om op te stappen. Leuk. Bij aankomst in de plaatselijke albergue bleek die al ruim vóór het aangekondigde tijdstip van 16.00 uur open te zijn. Blij toe dat ik nog een plaatsje vond in een slaapzaal met 20 bedden met nauwelijks een halve meter ruimte tussen. Een bed is een bed. Niet klagen dus.

Morgen op weg naar Laredo de 2e stad van de Cuatro Villas langs dit deel van de Cantabrische kust.

Een idyllisch strandje zo maar ‘opgerukt’ naar het centrum van dit stadje.