30 juni 2012: van Pedrouzo naar Santiago de Compostela

Vanmorgen bij het opstaan kon ik het amper geloven dat het na 34 dagen afgelopen zou zijn met om 6 uur op te staan, stilletjes de rugzak klaar te maken, voeten te verzorgen, te checken of er niets is achtergebleven, de route voor de dag nog eens door te nemen, kortom dat het gedaan zou zijn met de dagelijkse wandeling. Vreemd, maar de eindstreep ligt in Santiago en dat is de bestemming van vandaag.

Alvorens op stap te gaan ben ik bij een plaatselijke bakkerij gaan ontbijten. Enige extra luxe wilde ik me wel permitteren en daarom koos ik voor een assortiment van croissants, koffiekoeken en chocoladebroodjes. Heerlijk!

Na enkele honderden meters stappen trof ik Pierre (Onclin) uit Gellik. Dat verbaasde mij, want Pierre was enkele dagen vooruit. Hij vertelde dat zijn vrouw hem vorige week had gemeld dat zij hem a.s. zondag in Santiago zou komen verwelkomen samen met zijn zoon en kleinzoon. Hij was hier niet onverdeeld gelukkig mee. Het betekende namelijk dat hij dus niet vóór zondag mocht aankomen in Santiago en daarom had hij de afgelopen vijf dagen etappes van 10 of 15 kilometer gelopen. Vandaag zou hij meelopen tot Monte de Gozo, vijf kilometer vóór Santiago. Even later werden we ingehaald door Piet uit Nijmegen en Wybren uit Friesland. Deze twee Nederlanders zijn al drie maanden onderweg vanuit Nederland en zitten al enkele weken op het hetzelfde reisschema. Met z’n vieren werd het een heel gezellige ochtend. Rustig gewandeld, veel gepraat en enkele keren halt gehouden voor koffie of iets anders. Een gezellig Nederlands-Belgisch onderonsje.

naast mij van links naar rechts: Pierre, Wybren en Piet

Als je in Spanje wandelt word je al snel sceptisch over minstens twee zaken: de weersvoorspelling en de informatie langs de weg over de afstanden. Vandaag werd deze scepsis nog maar eens bevestigd. De afstand bedroeg vandaag geen 20 maar wel 25 kilometer tot aan de kathedraal. Maar goed, wie maalt daarom de laatste dag? Ook de weersvoorspelling voor vandaag klopte van geen kanten. De voorspelde regen bleef (gelukkig) uit en in plaats daarvan konden we rekenen op een wisselende bewolking, met in de namiddag veel zon en een aangename temperatuur.

De eerste 11 kilometer van de etappe van vandaag liepen door een bos met nog maar eens eucalyptus en inheemse boomsoorten. Het was de laatste keer dat je het geluid van de eigen voetstappen kon horen die de intieme stilte van deze omgeving verstoorden.

nog even rust voor de drukte van de stad

Vanaf hier was het asfalt lopen in een lange maar gemakkelijke klim naar Monte de Gozo. Boven op de top van Monte de Gozo kun je de hoofdstad van Galicië zien liggen. De middelseeuwse pelgrims vielen hier op hun knieën en zongen al snikkend dankliederen voor hun veilig en behouden aankomst na een gevaarlijke reis.

in de verte: Santiago de Compostela

Momenteel valt er op Monte de Gozo weinig te beleven behalve het gedenkteken op een heuvel dat herinnert aan het bezoek van paus Johannus Paulus II in 1992.

gedenkteken bezoek paus Johannes Paulus II

Vanaf hier is de verdere tocht naar het historisch centrum van Santiago een ware kwelling. Dwars door de moderne woonwijken van Santiago, en passant nog even het vliegveld van Labacolla passerend, daarna door het drukke verkeer van de voorstad met enkel nog hier en daar een wegwijzer naar de kathedraal die ervoor zorgt dat je niet vergeet dat je de laatste kilometers van de 775 km (?) durende wandeling aan het afmalen bent.

lichtmasten vliegveld Labacolla

Pas binnen het historisch centrum en zeker op het plein voor de kathedraal van Santiago herleeft de Caminosfeer. Honderden mensen wemelen door elkaar. Nieuwsgierigen, toeristen, gasten van het aan dit plein gelegen statige hostal Reyes Cathólicos, particulieren die je aanspreken voor ‘habitaciones’ (kamers) én natuurlijk de arriverende pelgrims. Het is een bijzonder weerzien van wandelaars die je ergens op de Camino hebt ontmoet, even mee hebt gewandeld of gesproken hebt in één van de albergues. Iedereen feliciteert iedereen en afhankelijk van de ‘relatie’ horen daar de handdrukken, de hugs of de vriendschappelijke zoenen bij, ook al naargelang de culturele gewoonte van de pelgrim in kwestie (Finnen zoenen niet, Fransen kussen twee keer, Amerikanen zijn daar weer heel uitbundige huggers).

en daar sta ik dan ….

vóór de kathedraal

En daarna sta je dan daar, in mijn geval een beetje verweesd te kijken, af en toe weer bij de les gehaald door een mij bekende pelgrim die ik nog niet opgemerkt had. Je staat daar oog in oog met de imposante kathedraal, die ik alleen nog maar van foto’s kende en je merkt terloops op dat de tand des tijds zijn werk heeft gedaan en een flinke opknapbeurt geen overbodige luxe is. Houdt het hier dan werkelijk op? Was dit het dan? Van heftige emotie of iets in dien aard kan ik niets bij mij bespeuren. Vooraleer de kathedraal binnen te stappen ben ik even onder de arcaden tegenover de kathedraal in afzondering gaan zitten en probeerde me af te sluiten voor de drukte om me heen. Dankbaarheid was wat ik voelde. Dankbaarheid jegens de Voorzienigheid dat ik deze tocht op deze onvergetelijke wijze mocht beleven. Dankbaarheid jegens Angelique die me niet alleen gesteund, maar ook gestimuleerd heeft in mijn plan de Camino te lopen. Dankbaarheid voor de medewerking van mijn werkgever die me zonder aarzelen de gelegenheid bood mijn vakantie zo te plannen dat deze wandeling mogelijk werd.

detail van het barokke interieur van de kathedraal

en natuurlijk de beroemde ´botafumeiro´ (reuze wierookvat)

Na het bezoek aan de kathedraal (morgen naar de Hoogmis om 12.00 uur) ben ik naar het pelgrimsbureau getrokken om mijn Compostella af te halen. Een stuk papier zou je kunnen zeggen, maar voor mij toch van een grote symbolische betekenis. Ik heb er dan ook voor 1 euro een kartonnen koker bij gekocht om te voorkomen dat het verkreukt.

mijn compostela

Samen met Piet heb ik een kamer gereserveerd vlak bij de kathedraal in het Hospederia Semenario Mayor, een vroeger semenarie dat nu sobere, maar kraaknette kamers verhuurt en waar je ook voor een schappelijke prijs kunt ontbijten en souperen. Behalve wat praktische zaken regelen staat er voor vandaag niets anders op het programma. In de wetenschap dat ik morgenochtend kan uitslapen is dat een prettig vooruitzicht en wil ik me de kans geven om alles eens goed door te laten dringen.