3 mei 2013: van Mos via Redondela naar Arcade

Mos, albergue Santa Baia, ca. 04.30 uur vannacht. In de slaapzaal van de albergue liggen een 20-tal pelgrims in één grote slaapzaal te slapen.

Opeens klinkt er een luide knal. Lichten flitsen aan en in een mum van tijd is bijna iedereen uit zijn bed. Zelf ben ik nog maar half wakker, maar ik zie dat Angelique, die in het onderste bed van een stapelbed naast me ligt, eveneens uit bed springt. Een groot paneel (zoals gebruikt bij o.a. tentoonstellingen), dat naast het bed van Angelique stond, was omver ‘gevallen’. De hospitaleiro had, vanwege het groot aantal pelgrims vandaag, een aantal slaapplaatsen geïmproviseerd met matrassen op de grond. Even bestond de vrees dat het zware paneel op één van de ´grondslapers´was terecht gekomen. Toen dat niet het geval bleek te zijn, was er opluchting groot en even later was de spanning helemaal gebroken toen iedereen flink moest lachen met dit ongewone voorval. Volgens Angelique was haar ´bovenslaper´ de boosdoener. Ik denk daar anders over (!).

Angelique in het spoor van de ‘boosdoener’

Toeval of niet, maar de Spaanse pelgrim in kwestie, een jongeman van ongeveer 25, kruiste vandaag gedurende de eerste 10 kilometer verschillende keren ons pad. De relatie met het voorval was dan snel gelegd en de discussie wie nu ´schuld´ hieraan had werd opnieuw geopend.

t is goed uitrusten na een pittige klim

Omdat onze ´transportmiddelen´ nog altijd niet in orde zijn, besloten we vandaag niet verder te wandelen dan Arcade, een kleine 17 kilometer verderop. Opnieuw moest ik vandaag ondervinden dat ik de moeilijkheidsgraad van de Portugese camino onderschat heb. We hadden de albergue in Mos nauwelijks verlaten of een steile beklimming naar Monte Cornedo diende zich aan. De zon scheen toen al een hele poos, maar gezien het vroege uur was de atmosfeer nog niet opgewarmd (dat was even anders toen we vanmiddag in Arcade arriveerden bij een temperatuur van ca. 25 graden). Na Monte Cornedo ging het in een lange, maar gemakkelijk afdaling naar Redondela. Dit Spaanse stadje van ongeveer 30.000 inwoners is nauw verbonden met de camino door zijn Iglesia de Santiago met standbeeld van ´Santiago Matamoros´.  Nog bekender is Redondela vanwege zijn twee imposante spoorwegbruggen uit de 19e eeuw, die hoog boven het stadje passeren. Het wordt daarom ook wel eens ´Stad van de viaducten´genoemd..

Redondela: stad van de viaducten

Na een terrasje gepikt te hebben en de wandelschoenen geruild voor de sandalen, hadden we nog 7 kilometer voor de boeg naar Arcade. Het waren 7 schitterende kilometers, ook al moest er begonnen worden met een pittige klim naar de Alto da Canicouva. Vanaf deze hoogte hadden we een adembenemend uitzicht op de baai van Ría de Vigo. Deze baai strekt zich uit over een afstand van 35 km, met zijn grootste diepte in het noordoosten bij Arcade. Tijdens de afdeling via brede aarden bospaden (eucalyptus en kastanje) naar Arcade, kregen we telkens nieuwe panorama´s met uitzicht op de baai voorgeschoteld. Angelique bestempelde de etappe van vandaag als ´the stage of the scent´. Inderdaad, we werden herhaaldelijk getrakteerd op de frisse geur van eucalyptus, soms heel intens, soms heel zacht. Daarnaast was er de zoete geur van bloeiende sinaasappelbomen, bedwelmende jasmijn, afgewisseld met frisse kruidengeuren (thijm, marjolein, …).

afdaling naar de baai van Ría de Vigo

Ten slotte kenden we nog een meevaller bij het zoeken naar een slaapplaats. Bij het eerste adres vermeld in onze gids, besloten we na enige aarzeling op zoek te gaan naar het volgende adres. Amper enkele 100-den meters verder dook een bord op dat verwees naar een albergue. Even in de war omdat onze gids (2012) geen melding maakte van een albergue, besloten we toch een kijkje te gaan nemen. Een uiterst vriendelijke hospitaleiro wist ons te vertellen dat albergue ´O Lar de Pepa´  pas vorig jaar geopend is en daarom nog niet vermeld wordt in alle gidsen. Pepa is volgens mij de Spaanse crisis te lijf gegaan door het heft in eigen handen te nemen en ondernemer te worden. Met succes zo verwacht ik,  want al moet je hier geen moderne inrichting verwachten, alles wat een pelgrim nodig heeft is er: schone kamers (o.a. 2-persoons !), een nette badkamer, een gerieflijke keuken, een gratis te gebruiken wasmachine, wifi en twee computers, en vooral een uiterst gastvrije en charmante eigenaar die zijn uiterste best doet om, naast zijn Spaans, met elementaire kennis van het Frans zijn gasten te woord te staan.

soms verbergt de buitenkant een mooie binnenkant

op het terras van de albergue mét uitzicht op de baai