3 mei 2018: van Salvatierra naar Alegría.

Vandaag moesten we kiezen tussen een etappe van ca. 30 km naar Vitoria óf deze afstand in tweeèn delen en ergens tussenin overnachten. Gezien de ons resterende tijd was de keuze snel gemaakt. Liever een dag langer onder weg dan een dag in Biaritz wachten op het vliegtuig voor de terugreis.

Bedoeling was om te overnachten in het klooster van Estabílitz, maar ondanks de vermelding van deze mogelijkheid op enkele websites en in enkele gidsen, bleek dit sanctuarium al enige tijd geen onderdak meer te bieden aan pelgrims. Daarom kozen we voor de albergue in Alegría (what ’s in a name?) op slechts 12 kilometer van Salvatierra en te bereiken via een kleine omweg. Achteraf bleek dit een goede beslissing ook al omdat het vanochtend zwaar betrokken was en het er niet naar uitzag dat de miezerregen snel zou ophouden. Een lekker korte etappe met de mogelijkheid om wat extra te rusten, te lezen, enkele spulletjes te wassen en wat rond te hangen in Alegría leek ons geen onaantrekkelijk idee.

Veel discussie is er over de vraag of, nu de ETA de wapens heeft ingeleverd en excuses aanbiedt, er nu ook amnestie moet verleend worden.

Na amper drie kilometer stappen besloten we een eerste stop te maken in een restaurant dat druk gefrequenteerd werd door vrachtwagenchauffeurs en vertegenwoordigers die hier een korte pauze namen voor een kop koffie en een een broodje. Ook hier weer de alom tegenwoordige luid spelende en daardoor onontkoombare TV (in sommige bars of restaurants waren er wel drie aanwezig). Zoals ik al eerder opmerkte werd de afgelopen week het nieuws beheerst door 2 onderwerpen: de massaprotesten n.a.v. het te lichte vonnis voor een seksueel delict gepleegd door een groep van enkele mannen (La Manada) en de ETA die onlangs haar wapens inleverde nadat ze al een hele tijd geleden aangekondigd had de gewapende onafhankelijkheidsstrijd op te geven.

Over onverharde rurale wegen

Direct na ons vertrek uit dit etablissement hield het op met motregenen en kon onze regenkleding uit. Voor het eerst tijdens deze camino raakten we even later de weg kwijt en wel door een duidelijk foutieve signalering (of had iemand het bordje gedraaid?). Bij een rotonde waar we linksaf moesten, zo bleek achteraf, wees het bordje duidelijk aan om rechtdoor te gaan. Nadat we gedurende ruime tijd geen signalisatie meer tegenkwamen, keerden we om en vonden de bewegwijzering terug met behulp van de app op onze smartphone door op de betreffende rotonde de aangebrachte signalisatie te negeren en linksaf te slaan.

Ook Spanje heeft kennelijk zijn nutteloze bouwwerken. Hier een imposante passerelle over een spoorweg, terwijl er aan de linkerkant van de spoorweg helemaal geen weg aanwezig is. Waar leidt deze brug naar toe?

Vanaf hier gaat het over vlakke, afwisselend verharde en onverharde rurale wegen richting Alegría. De passages van de op onze weg liggende dorpjes vragen om een hoge mate van oplettendheid en behendigheid om tussen de talrijk aanwezige koeienuitwerpselen te slalommen. We besluiten om net vóór Alegría ons een korte omweg te permitteren naar de kerk van Nuestra Señora de Ayala. De ermita ligt daar op een stil verlaten plek, midden tussen de akkers, achtergelaten door de dorpsbewoners. We genieten van de rust en de ingetogenheid die dit fraaie bouwwerkje uitstraalt en lassen een moment van stilte in.

De eenzaam op een heuvel gelegen en achtergelaten ermita van Neustra Señora de Ayala

Uitzicht op Alegría

In de albergue van Alegría zijn we de enige pelgrims. Ze is brandschoon en van alle gemakken voorzien, wasmachine en droger inbegrepen. Voor een extra sfeertoets zorgen de vele hoogkwalitatieve caminofoto’s aan de wand in de verschillende ruimtes van de albergue, waardoor je even de indruk krijgt in een tentoonstellingsruimte te verblijven. Dit alles voor 4 euro. Voor ons avondmaal volgen we het advies op van de hospitalero en we belanden in een overvol restaurantje waar we met moeite een vrij tafeltje kunnen vinden. We zijn midden in het plaatselijke ‘happy hour’ beland, hetgeen deze drukte deels verklaart. Nadat de eigenaar in de gaten krijgt dat we als pelgrims in de plaatselijke albergue verblijven, worden we met voorrang en met alle egards behandeld. Pas nadat we tot drie keer toe de eigenaar ervan verzekerd hadden dat alles naar wens wens was, krijgen we de rekening en werden we uitbundig uitgezwaaid.

Enkele van de fraaie zwartwit-foto’s die de albergue van Alegría extra sfeer geven.

Klik op de pijl LINKS op deze pagina om naar het verslag van de VOLGENDE dag te gaan.