29 mei 2012: van Roncevalles naar Zubiri

Vlak na de start werden we geconfronteerd met de weg die nog moest afgelegd worden. Santiago nog 790 kilometers! Even niet aan denken en ons concentreren op de wandeling van vandaag.

Wat in onze voorstelling een relatief gemakkelijke etappe heette te zijn, bleek achteraf zijn 3 sterren (eigenlijk zijn het schoentjes in de gids) meer dan waard. Niet alleen de afstand van 22 km, maar ook de nijdige klimmen en nog steilere afdalingen in combinatie met een temperatuur van om en bij de 26 graden maakten van deze dag opnieuw een zware beproeving. Per saldo toch goed doorstaan, maar doodop bij de aankomst in Zubiri. Dat gold natuurlijk in veel mindere mate voor Bart. Ik vraag me af in hoeverre mijn 14 kg wegende rugzak hiervoor mee verantwoordelijk is. Nog even goed nadenken wat ik kan missen, zodat Bart dat a.s. zondag mee naar huis kan nemen.

voor een Japanse pelgrim eindigde hier zijn Camino

Anders dan gisteren liep het parcours vandaag nu eens door schitterende bossen met eiken, berken, beuken en dennen, dan weer door open stukken waarin er kon genoten worden van het schitterende uitzicht van het Pyreneeëngebergte. Vanaf Alto de Mezkiritz (980 m) wordt de wandelaar ‘getrakteerd’ op een pad in een soort betonnen tegelvloer en dat blijft zo tot in Biskaretta. Dit lijkt een aardige afwisseling met de doorgaans aarden paden, maar voeten en ogen worden snel deze regelmatige en dus eentonige ondergrond moe.

In Lintzoain probeerden we onze lunch te gebruiken, maar een opdringerige herdershond bracht ons op andere gedachten. We besloten de laatste klim van de dag, de Alto de Erro, te nemen om daarna een serieuze stop in te lassen. Geen slecht idee, zo bleek achteraf, want de 4 km lange afdaling naar Zubiri vergde het nodige remmen en dus belasting voor pezen, spieren en voeten.

opnieuw krachten verzamelen

In albergue El Palo de Avellano ons onderkomen gezocht en dat beek achteraf een prima keuze (aanrader voor toekomstige pelgrims!). In deze particuliere albergue, met gezellige woonkamer en riante tuin (weiland) is zo wat alles te vinden wat je van een degelijke refuge mag verwachten. Aan tafel maakten we kennis met 2 Canadese vrouwen die afkomstig waren uit het Franssprekende deel van Canada (Quebec). Uitvoerig stilgestaan bij het vraagstuk hoe men daar het taalprobleem tussen de verschillende taalgemeenschappen probeert op te lossen. Met succes blijkbaar. Enig minpuntje: Bart moest het als vegetariër vandaag bij het hoofgerecht opnieuw stellen met een omelet en enkele aardappelschijfjes. Bart moppert niet.