29 juni 2012: van Ribadiso da Baixo naar Pedrouzo

Tijdens de etappe van vandaag heb ik verschillende keren van kleding moeten wisselen: gestart met de fleece wegens een frisse ochtend, rond negenen de regenjas aan want het begon opeens flink te regenen, een uurtje later in T-shirt wegens droog en warm. Alles dus gehad op enkele uren tijd!

een nog leeg terrasje om 08.00 uur ’s morgens

Santiago is dichtbij en de etappe van vandaag was daardoor een echte verplichting. Er stonden geen kathedralen op het programma, kloosters of interessante kerkjes of monumenten. Neen, vandaag moesten er alleen groene heuvels beklommen worden en tussendoor werd hier en daar een minuscuul dorpje gepasseerd.

één van de vele statige eucalyptusbossen

Omdat Pedrouzo  op zo ’n 20 kilometer van Santiago ligt, voor vele pelgrims iets minder dan de afstand die in één dag gewandeld wordt, is dat een logische stopplaats, en niet alleen voor mij. Om die reden was ik vanmorgen op tijd vertrokken en had ik mijn pauzes wat ingekort. Dat bleek te lonen. Er was nog voldoende plaats bij mijn aankomst in de albergue, maar een uurtje later prijkte het bordje ‘completo’.

Ik vind het nog altijd moeilijk om te geloven, maar ik bevind me op een 25 kilometer van Santiago de Compostela! De wandeling is bijna afgelopen.

Alles wijst erop: de boodschappen langs de weg, de namen van bars, restaurants en winkels, de naam van de albergue waar ik vandaag verblijf (Porta Santiago), de wegwijzers niet te vergeten en natuurlijk de pelgrims zelf die bezig zijn met het regelen van hun terugreis of voorbereidingen treffen om naar Finisterre te gaan.

Zelf ontkwam ik er vandaag ook niet aan tijdens de wandeling. Ik betrapte me erop dat ik ongewild bezig was met volgende week, mijn terugreis, etc. Dat was geen plezierig gevoel. Ik wil deze tocht tot het einde intensief beleven met morgen de aankomst in Santiago. Niet dat ik dat als een soort hoogtepunt beschouw, maar de eindmeet ligt wel bij de kathedraal van Santiago en net zo goed als er een begin is, moet er natuurlijk ook een eindpunt zijn. Kwestie van afsluiten, althans fysiek.

‘Loslaten’, het is voor mij een sleutelbegrip geworden tijdens deze Camino. Opnieuw is het moeilijk om los te laten. Wat ik hierboven beschrijf, de confrontatie met het ‘gewone’ leven dat er weer aankomt, betekent dat ik het ‘Caminoleven’ zal moeten loslaten.

Lang voor ik met mijn wandeling begon en zeker eenmaal daadwerkelijk onderweg, moet je een aantal zaken waaraan je gehecht bent loslaten. In de eerste plaats natuurlijk de mensen die je emotioneel heel nabij zijn. Verder is er je werk. Zal het lukken als ik weg ben? (dwaze gedachte, want natuurlijk lukt het; het kerkhof ligt vol met mensen die dachten dat ze onmisbaar waren). Dan zijn er je spullen. Wat neem ik mee en wat niet? Maar wat je ook achterlaat is je ‘oude leven’, het leven zoals je gewoon bent te leven, tenminste voor de periode dat je onderweg bent. Dat valt aanvankelijk niet mee. Want loslaten betekent ook een beetje zekerheid, een beetje voorspelbaarheid opgeven. Het is toch zo gemakkelijk als je ergens vat op hebt, als je iets kunt beheersen. En, zo ervaar ik nu, tegelijkertijd is het ook een last. Het is een voordurende last om proberen te behouden wat je hebt, wat je bent, wat je verworven hebt. Je hebt er letterlijk de handen aan vol. En wat blijkt, loslaten betekent ook (weer) lege handen hebben. ‘Lege handen’ niet in de betekenis dat je niets meer hebt, maar juist handen waar je iets mee kunt, juist omdat ze leeg zijn! Handen die je opnieuw kunt vullen, met andere dingen die je anders nooit in handen kreeg omdat daar geen ruimte voor was.

Ik heb een aantal dagen samen gelopen met Arnould. Dat was een prettige ervaring. Het klikte, ik kon zaken samen overleggen, we konden elkaar oppeppen, letterlijk zaken delen en bij moeilijkheden samen een oplossing zoeken. De verleiding was groot om dat voor de rest van de wandeling te doen.

Een nieuwe zekerheid, opnieuw de neiging om vast te houden. Toch besloot ik op een gegeven moment om alleen door te gaan, los te laten, waardoor er ook weer nieuwe ervaringen mogelijk waren.

Tegelijkertijd roept dat ook de wezenlijke vraag op of je aan iets (bijv. het leven) of iemand hechten dan maar beter achterwege gelaten kan worden. Neen, daar ben ik zeker van! Waar het, zoals ik het nu zie om gaat, is het vinden van een ‘gezond’ evenwicht tussen hechten en loslaten. Het zoeken (en hopelijk ook het vinden) van dat gezonde evenwicht zal mij nog wel enige tijd kosten. So what? Een begin is gemaakt.

Hieronder nog enkele willekeurige foto’s van vandaag

pergola’s aan de voorkant van de huizen

ook de elektrameters staan aan de voorkant van de huizen