28 juni 2012: van Portos naar Ribadiso de Baixo

Gisteren kon je in mijn verslag lezen dat Melide de geplande aankomstplaats was voor vandaag. Niets daarvan! Vandaag voelde ik me ‘beresterk’.

‘goed’ bewaarde 13e eeuwse wandschildering in de kerk van Leboreiro

één van de vele verlaten en bouwvallig geworden woningen; de jeugd trekt weg bij gebrek aan toekomstperspectief; als de verkoop niet lukt treedt verkrotting op

Toen ik omstreeks 12.30 uur in Melide aankwam vond ik het te vroeg om toen al een albergue op te zoeken. Probleem was echter dat de volgende albergue pas 12 kilometer verder lag, drie uur lopen zeg maar. Toch de stoute schoenen aan getrokken (bij elke pauze trek ik de schoenen uit of toch minstens de linker) en op pad gegaan. Zonder problemen arriveerde in omstreeks 16.00 uur in Ribadiso de Baixo. Bijna 32 kilometer op teller. Het weer stak ook een handje toe, want vandaag bedroeg de temperatuur 21 graden, onder een bewolkte hemel waar het zonnetje af en toe voorzichtig doorheen priemde.

ontelbare verwijzigingen naar de Camino

Iedereen op dit punt op de route zit een beetje in de ‘flow’ om in Santiago te geraken. Elk gesprekje dat je aanknoopt gaat minstens ook over de vraag wanneer de aankomst in Compostela voorzien is. Blijkbaar werkt Santiago als een magneet waar je naartoe gezogen wordt. Gisteren nog was ik echt van plan mijn loopschema op zondag te richten en dat was vanmorgen nog steeds het geval. In een flits gebeurt het dan en beslis je te om door te lopen. Zaterdag is nu meer voor de hand liggend. Mogelijk speelt hierin onbewust mee dat het, bij aankomst op zaterdag, mogelijk wordt om zondagvoormiddag de dienst in de kathedraal mee te maken. Volgens velen een bijzondere ervaring, mede omdat op zondag met de ‘botafumeiro’ (het reuze wierookvat) gezwaaid wordt.

De wandeling van vandaag was gewoon geweldig. Tot 10.00 uur nauwelijks iemand tegen gekomen en ook daarna weinig wandelaars gezien op enkele groepen jongeren na rond het middaguur. Waar zijn ze dan? Gisteren zat de route overvol! Het overgrote deel van het traject liep door eikenbossen, regelmatig afgewisseld met eucalyptus.

Galicië is verbazingwekkend groen

De hellingen, en die waren er talrijk, nam ik met een nooit eerder gezien gemak. Perfect de gelegenheid gehad om eens terug te blikken op de afgelopen weken. Het lijkt een beetje op een grabbelton. Alles zit erin en willekeurig komen herinneringen boven drijven. Het kost grote moeite om een en ander op de juiste plek te situeren. Waar was dat ook al weer? Was Bart er toen nog bij? Liep ik toen met Arnould? Et cetera. Komt wel weer.

Vanavond wordt het echter vroeg naar bed, want moe, maar tevreden!

vond ik leuk

dit ook, maar om andere redenen (inside joke)