28 april 2013: van Sao Pedro de Rates via Barcelos naar Portela

Vandaag hebben we een bijzonder gevarieerde, maar ook zware etappe gelopen. Bij een temperatuur van 25 graden in de middag, gemilderd door een strakke wind, was het geen enkel moment te warm, maar we hebben nog niet het ritme te pakken en voldoende weerstand opgebouwd om 25 kilometer probleemloos te verteren. Voor het eerst liep het traject gedurende een 10-tal kilometer over onverharde wandelpaden, een schril contrast met gisteren, maar ook met de rest van het parcours van vandaag, dat voor het overige uitsluitend bestond uit kleine kasseien met open voegen waar onze wandelstokken herhaaldelijk in vastraakten. Ik kan even geen ‘ kinderhoofdjes’ meer zien.

kasseien in overvloed vandaag

maar ook onverharde wandelpaden

Het venijn van de wandeling van vandaag zat in de staart. Na Barcelos, we hadden er toen al ruim 20 kilometer opzitten, moest nog 5 kilometer geklommen worden naar de Alto de Portela om ons onderkomen van vandaag, albergue San Pedro Fins, te bereiken. Niet dat de beklimming uitzonderlijk zwaar was, maar na 20 kilometer gaat zo ‘n klim toch in de kuiten bijten. Albergue San Pedro de Fins is een zeer moderne en goed geoutilleerde albergue, die deze voorzieningen aanbiedt voor 5 euro per persoon per nacht. Het restaurant dat er pal tegenover ligt, serveert voor 6 euro een pelgrimsmenu.

Sinds ons vertrek in Porto verbazen wij ons iedere keer opnieuw over de lage prijzen wanneer we in een café of restaurant afrekenen. Valt hier door de plaatselijke middenstand nog iets aan te verdienen, wetende dat er in deze prijs ook nog een een BTW-tarief van 23% begrepen is? Een verklaring voor deze prijsstelling is mogelijk dat hogere prijzen door de plaatselijke bevolking niet (meer) te betalen zijn. De tekenen van de economische crisis zijn op velerlei wijze, soms heel subtiel, soms heel schrijnend, aanwezig. Zo bleek tijdens de misviering van vandaag, die we op uitnodiging van de plaatselijke Compostelavereniging bijwoonden, dat menig aanwezige Portugees verzaakte om iets in het collectemandje te deponeren. Minder subtiel was onze ervaring op een terrasje voor de kerk waar we na de viering, tot twee maal toe geconfronteerd werden door verschillende kleuters van pakweg een jaar of zes die om geld kwamen vragen. Of hoe zelfs kinderen delen in de economische malaise en op ergerlijke wijze ingezet worden om inkomsten te genereren. Een Portugese wandelaar die samen met een grote groep vrienden en familie aan de wandel was, vertelde vanmorgen spontaan dat op vakantie gaan al een hele tijd niet meer tot de mogelijkheden behoorde. Wandelen was voor hen het alternatief geworden, maar dan ook niet eens te ver van huis. De Camino Portugués zat er nog net in, ofschoon de Franse route al lang op zijn verlanglijstje stond. Toch klonk deze wandelaar niet ontevreden of verbitterd. Fier vertelde hij dat Portugal meer dan voldoende te bieden had op dit vlak: mooie natuur, goed weer en aardige mensen. Ik kon en wilde hem niet tegen spreken.
Toen we vanmiddag rond de klok van twaalven in Barcelos arriveerden waren we net op tijd om in de ‘Igrexa de Bom Jesus’ een misviering bij te wonen die door de plaatselijke Compostelavereniging werd opgeluisterd.

Igrexa de Bom Jesus

Wij raakten onder de indruk van de godsvrucht en devotie die daar door de Portugesen werd vertoond. De viering stond in het teken van het pelgrimeren naar Santiago en naar Fatima. Alle rugzakken lagen vooraan in de kerk en tijdens de viering werden een aantal symbolen van de Camino naar voren gebracht: de staf met de kalebas, de stenen, de rugzak, etcetera. Vlak voor het eind kregen Angelique en ik een mooi camino T-shirt aangereikt met het verzoek dit aan te trekken en ook onze rugzakken naar voren te brengen.

rugzakken: symbool voor de te dragen lasten

“loop de camino niet, maar onderga hem” (vrij vertaald)

tijdens de viering

Na de pelgrimszegen werd er vrolijk op los gefotografeerd en werden we uitgenodigd om mee te gaan eten in de albergue van Barcelos. Omdat we verder wilden, bedankten we vriendelijk en gebruikten een broodje op het terras vóór de kerk. Even na het voorval met de bedelende kleuters werd ik door een journalist van een plaatselijk dagblad gevraagd of ik bereid was mee te werken aan een interview. Na afloop moest er ook nog een foto bij. Nadat we gisteren al gefotografeerd werden in een restaurant in Rates en binnen enkele dagen daar aan de muur zullen prijken, sta ik een van de volgende dagen ook nog in de krant. Ik word stilaan een BP, een bekende pelgrim in Portugal ….

(Na thuiskomst heb ik de hospitaleiro van Rates gevraagd om me het artikel te mailen. En ja hoor, zo geschiedde. Klik voor het artikel op de link:  JN Abril_2013)