27 oktober 2015: van Aroue naar Ostabat.

Gîte Bellevue is dan qua inrichting misschien een beetje verouderd, de eigenaren ook al op leeftijd, zijn dat mentaal zeer zeker niet! Vooral Marcel vertoont een ongekende bevlogenheid. Hij stelt statistieken op van de pelgrims die in zijn gîte passeren, markeert op een landkaart de plaats hunner afkomst en heeft in verschillende talen een informatieboek samengesteld over de ontstaansgeschiedenis  van zijn gîte en de bijzonderheden in de omgeving. Vol respect sprak hij over ‘bijzondere pelgrims’, doelend op probleemjongeren of jeugdige delinquenten die samen met hun begeleiders de camino lopen in het kader van een beoogde maatschappelijke reïntegratie. Meerdere keren was Marcel gastheer voor Oikoten (letterlijk: ‘ontheming’), een Vlaamse organisatie, nu onderdeel van v.z.w. Alba, die zich richt op ontheemde jongeren. Samen met een begeleider gaat de jongere op stap, veelal naar Compostela. Voor velen onder hen betekent zo ’n tocht een bezinning op hun (kwetsend) verleden én toekomst, vaak een ijkpunt in hun leven.

Nog zo veel bevlogenheid en hartelijkheid bij de eigenaren van Bellevue. Marcel:”Zeg maar tegen de mensen van Oikoten dat ze hier welkom zijn. Gratis!”

Met een goed gevoel naar aanleiding van zoveel ervaren bevlogenheid en sympathie verlieten we pas omstreeks 9.00 uur Bellevue. Zoals ons was geadviseerd negeerden we vlak vóór Aroue de bewegwijzering voor de GR 65 en besloten een variant te volgen die door Aroue loopt. We hebben vandaag zo wat alle mogelijke weertypen mogen ervaren, behalve sneeuw. Forse dreigende bewolking bij ons vertrek, later op de dag brede opklaringen met af en toe een schraal zonnetje en naar het einde toe forse windstoten vergezeld van lichte regen die, vlak nadat we op onze bestemming waren, ontaardde in plensbuien en onweer.

Op weg naar Ostabat

Op papier is de etappe van Aroue naar Ostabat een redelijk zware etappe, vooral zo ingeschat vanwege de hoogteverschillen.Veel klimmen en dalen. Toch kwam het ons voor dat de etappe van vandaag ons beter afging dan de etappe van gisteren. Wellicht verbetert onze conditie elke dag een beetje, waardoor de wandelinspanning minder zwaar gaat wegen. Qua wandelbeleving mocht de etappe van vandaag er zeker zijn! Veel moois was er te zien in de ons omringende natuur langs de rustige en goed begaanbare wandelwegen, veelal onverhard. Door het stijgen en dalen veranderde het uitzicht op de Pyreneeën voortdurend: soms aan het oog onttrokken, om even later weer vanuit een ander, soms verrassend gezichtspunt weer op te duiken. We zijn nu echt in Frans Baskenland en dat merken we aan de taal van de plaatselijke bevolking. Hun Frans heeft een bijzonder accent en is niet altijd even goed te begrijpen voor ons. Ook de huizenbouw is karakteristiek: veelal wit met houten vakwerk in somber rood, af en toe in vaalgroen, bestaande uit 2 verdiepingen met bovenop een eenvoudig betegeld zadeldak.

Voorlopers van de horrero’s (graanopslag) die in Asturië en Galicië veelvuldig voorkomen. Weliswaar met typische Asturische, resp. Galicische vormgeving.

Even vóór Ostabat maakten we kennis met de ‘palombières’. Voorgaande dagen waren we al enkele keren plekken gepasseerd met bordjes waarop vermeld stond “Silence s.v.p. – Palombières”, zonder de betekenis ervan te kennen. Het gaat hierbij om de jacht op houtduiven (palombes) die in de periode half oktober/half november op hun route vanuit het noorden op weg naar Spanje en Portugal, hier overtrekken. Zittend in een soort boomhut, vaak 10 meter boven de grond, probeert de jager geholpen door zijn lokduiven, die via een vernuftig systeem gepositioneerd worden in de kruinen van de bomen, overtrekkende houtduiven naar ‘zijn’ boom te lokken om ze dan, eens neergestreken in de toppen van de bomen, af te schieten met een hagelgeweer. De duiven afschieten tijdens hun (over)vlucht is ten strengste verboden. Via waarschuwingsborden worden passerende pelgrims gemaand in stilte deze plekken te passeren.

Een uitkijktoren op een palombièresite.

Door een speling van het lot, we volgden een routevariant, misten we het convergentiepunt van de drie Franse wegen, de ‘Stèle de Gibraltar’. De gevolgde variant leek ons aantrekkelijk omdat deze via Uhart Mixe liep, één van de spaarzame plekken langs de route waar er gelegenheid was voor een drankje en een hapje onderweg. We werden hiervoor beloond met een bord overheerlijke groentesoep.

Door keuzes voor alternatieve routes en ook door toeval ‘misten’ we ‘La Stèle de Gibraltar’, het punt net vóór Ostabat waar drie Franse aanlooproutes zich samenvoegen en aansluiten op de Camino Francés.

Gedurende de laatste kilometers vandaag kwamen we voor het eerst meerdere pelgrims tegen. Eén van hen, een Française die vanuit Vézelay was vertrokken, troffen we later opnieuw in onze gîte even buiten Ostabat. In Ostabat zelf waren alle drie de gîtes gesloten en we zagen ons daardoor genoodzaakt om nog een kleine kilometer verder te wandelen naar Gaineko Etxea, een Baskische gîte die het hele jaar door geopend is.