27 mei 2012: van St. Jean Pied de Port naar de refuge d’Orisson

Ondanks ons vroege opstaan was het nog rennen geblazen om de trein van 08.19 uur naar St. Jean Pied de Port  te halen (de volgende vertrok pas om 15.00 uur !).

St. Jean Pied de Port

Wat een verschil met de TGV, maar zeker niet in negatieve zin. Via een éénbaansspoor slingert de spoorlijn door de uitlopers van de Franse Pyreneeën, zo veel als mogelijk de loop van de rivier de Nive volgend. Het bij momenten slakkengangetje dat de trein er op nahield stelde ons in staat om met volle teugen te genieten van de geweldige omgeving. Het hielp mij de aanwezigheid van een 10-tal Duitsers in onze coupé zo goed als te vergeten. Overigens was deze 2 coupés tellende trein nagenoeg uitsluitend bevolkt met backpackers voor St. Jean. Met de twee Sardinese fietsende peregrino’s hadden we bij aankomst in Saint Jean een kort, maar aangenaam contact.

Samen op de foto, elkaar een buén camino wensend, zij de fiets uitpakken en wij te voet naar het centrum van St. Jean om onze eerste stempel af te halen in het plaatselijk ‘acceuil de pelerins de Compostelle’.

eerste stempel afhalen

Omstreeks 11.00 uur verlieten we het pittoreske, maar ook wat overtoeristische St. Jean Pied de Port langs de route de l’Espagne richting Orisson.

Ondanks de relatief korte afstand was deze eerste etappe voor mij een zware fysieke beproeving. Vanaf de eerste meters buiten St. Jean klimmen, afgewisseld met nog steilere klimmen. De meegenomen wandelstokken vlug tevoorschijn gehaald en dat bood enig soulaas. Dat het geweldige open weer werden we getrakteerd op schitterende panorama’s.

pittig klimmen

zoals gezegd: pittige klim

Daar kon ik aanvankelijk mee van genieten, maar na zo ’n twee uur stijgen kon ik me alleen nog maar concentreren op de eerstvolgende 10 meters wegdek vóór mij. Het was Bart die me regelmatig attendeerde op rondcirkelende gieren en ander natuurschoon. Een pauze bij de eerste refuge (Honto) was dan ook meer dan welkom. Dat werd niet zo geapprecieerd door de eigenares toen zij vernam dat wij geen overnachters waren voor haar refuge. Daar hadden de overige pauzeerders, een gezelschap van 10 Nederlanders (!), totaal geen last van. Zij stelden nuchter vast dat de bazin op deze manier verzuimde een extraatje te verdienen met het verkopen van een aantal consumpties. Aan de aanwezigheid van deze Nederlanders was gedurende deze eerste wandeldag niet meer te ontkomen. Bij elke tussenstop zagen (en hoorden) we er wel enkelen passeren. Onderweg hadden we al van hen vernomen dat ze ook in Orisson zouden overnachten en we waren dan ook amper verbaasd dat Bart en ik de zes bedden tellende slaapkamer (‘dortoir’) moesten delen met 4 dames uit Amersfoort en omgeving.

Aan het klimmen leek maar geen eind te komen en meer dan eens flitste de gedachte door mijn hoofd dat ik misschien toch wel wat overmoedig was geweest om hieraan te beginnen. Bart wist de moed erin te houden en opperde dat na het ‘overleven’ van de eerste dagen de basis gelegd was voor een succesvol vervolg. Aardig van Bart, maar ondertussen zag ik hem met een verbluffend gemak alle hellingen nemen, genieten van de omgeving (soms zelfs achteruitlopend!) en geduldig op mij wachtend als ik weer eens de rol had moeten lossen. De impact van zijn terloopse opmerking dat hij ‘liever bergop loopt dan bergaf’ is hem volledig ontgaan. Ik vergeef het hem.

‘klimkoning’ Bart

De zwaarste klap kreeg ik te verwerken na weer eens een steiler stuk dan de overige steile stukken, toen we dachten Orisson bereikt te hebben. Het bleek de oriëntatietafel te zijn op ca. 1,5 km van Orisson. Hier rustig te tijd genomen om (letterlijk) op adem te komen, gedronken, banaantje voor een snelle energieboost én genoten van de geweldige vergezichten. Omstreeks 15.00 uur kwam de refuge van Orisson in beeld en was het leed voor vandaag geleden. Hartelijke ontvangst, zeer nette slaapkamer, heerlijke douches en een werkelijk schitterend terras met adembenemend uitzicht op de omgeving. Douchen, kleding wassen (want nat van zweet) en genieten van een biertje op het terras.

uitzicht vanaf terras refuge Orisson

Blijkbaar weet men daar wat wandelaars nodig hebben qua voeding, want s’avonds stond een stevige gebonden soep op het menu met aansluitend een witte bonenschotel. Beton.