26 oktober 2015: van Navarrenx naar Aroue.

Gisterenavond in L’ Alchimiste is voorbij gevlogen. Rond een gezellig haardvuur werd het souper gebruikt. Behalve de dienstdoende gastheer en gastvrouw zaten er vijf pelgrims aan tafel. Een heerlijke vegetarische maaltijd werd uitgesponnen over de hele avond (pompoensoep, quiche van Camembert geflankeerd met verschillende soorten crudités, gestoomde rijst met een combinatie van ratatouille en piperade, ‘ratapeperi’ genoemd door de ‘kok’ van dienst en tenslotte taart met slagroom). Ondertussen passeerden allerlei verhalen de revue, waarbij de gastheer de kans schoon zag te verwijzen naar allerlei alchimistische inzichten, meestal via originele woord- en zinsspelingen. Omstreeks 11.00 uur trokken we naar bed, na geluisterd te hebben naar een variant op het Compostelalied (Ultreia).

Ontbijten in L’Alchimiste.

Toen we vanmorgen Navarrenx verlieten slaagden we er tot twee keer toe  in om de weg kwijt te raken. Gelukkig hadden we dat vrijwel meteen in de gaten, waardoor ‘de geleden schade’ beperkt bleef. Weer geen pelgrim tegengekomen vandaag op onze wandeling van een kleine 20 kilometer naar Aroue. Helaas ook geen bar of epicerietje, waardoor we het moesten stellen met het meegenomen water en de altijd in onze rugzak aanwezige mueslirepen. Dat begon naar het einde toe wel op ons te wegen. We konden immers wat extra energie best gebruiken, ook al omdat het prachtige weer (temperatuur opnieuw oplopend tot 24 graden) de wandelinspanning enigszins verzwaarde.

De enige plek onderweg om iets te gebruiken. We konden kiezen uit koffie en water.

Deze charmante viervoeter kon heel even ons hart stelen.

Dat schitterende weer zorgde er anderzijds wel voor dat de natuur, vandaag royaal aanwezig, zich van zijn mooiste herfstkant liet zien. In de bossen toverde het door de herfstbladeren gefilterde licht een scala van groen-, geel- en bruinschakeringen tevoorschijn dat zijn weerga niet kende, terwijl in de valleien het landschap door het spel van licht en schaduw zich in al zijn contrasten liet zien. Het plaatje werd gecompleteerd door de majestueuze Pyreneeën, die als gevolg van het heldere weer, regelmatige aan de horizon verschenen. Majestueus ook al omdat deze ongenaakbare bergketen ontzag inboezemt bij de wandelaar op weg naar Compostela, wetende dat  deze pas moet bedwongen worden. Vandaag zijn we ook de niet gemarkeerde grens met Baskenland overgestoken. Je merkt dat o.a. aan de typische Baskische huizenbouw en de aanduiding van de plaatsnamen die, behalve hun Franse naam, ook een Baskische naam voeren.

Zo maar een rustplekje onderweg, ingericht voor de pelgrim, mét gastenboek!

Ondanks de schappelijke afstand van deze etappe, viel het ons behoorlijk zwaar. Een beetje ‘dikke benen’ om het in wielertermen uit te drukken. Geen vreemd verschijnsel op de 3^de wandeldag. We waren dan ook dik tevreden om bij de laatste stop, bij een leuk ingerichte rustplaats, vast te stellen dat we ons op 1 kilometer van de geplande gîte voor vandaag bevonden. De eigenaren van Bellevue (geen Baskische benaming, want 150 jaar geleden met deze naam ten kadaster geregistreerd), ontvingen ons hartelijk. De ligging van dit verblijf doet haar naam alle eer aan: hoog op een heuvel met onbeperkt uitzicht op de omliggende valleien en in het zuiden zicht op de Pyreneeën met in haar ‘midden’ enkele 2000-ders. Anderzijds heeft deze geïsoleerde ligging ook enige nadelen. Een winkel of restaurant is binnen een straal van enkele kilometers niet voorhanden. Aangezien in de gîte geen ‘demi-pension’ mogelijk is, moet je zelf je maaltijd bereiden. Er is een klein assortiment aan etenswaren te koop in de gîte. We kozen voor pasta en eigenbereide piperade. Achteraf bekeken geen slechte keuze.

De bergtop in het midden is een 2000-der volgens de eigenaar van de gîte.

Morgen gaat het naar Ostabat, één van de geklasseerde trajecten op de ‘weg van Le Puy’. Even vóór Ostabat, bij de zogn. Stèle de Gibraltar, zullen de pelgrims die naar Saint-Jean-Pied-de-Port wandelen, hetzij vanuit Vézelay (Via Lemovicensis), hetzij vanuit Tours (Via Turonensis), hetzij vanuit Le Puy (Via Podiensis), het laatste stuk vóór Saint-Jean-Pied-de-Port dat aansluiting geeft op de Camino Francés, over hetzelfde parcours stappen. Of dat er velen zullen zijn valt te betwijfelen.

“Le paradis n’existe pas sur terre, mais il y en a des morceaux!”