26 juni 2012: van Sarria naar Portomarín

Stuk! Total loss!

uitgeput….

Dat is het enige wat ik na de etappe van vandaag kan zeggen! Vandaag stond er een redelijk zware etappe op het programma, maar dat was niet de oorzaak van de uitputting. Dé boosdoener was de temperatuur die om 11.00 uur al dertig graden bedroeg en omstreeks 12.00 uur opgelopen was naar 36 graden in de schaduw! Drinken, rusten, lopen, weer wat drinken en eten, rusten, lopen, zo heb ik de 23 kilometer van vandaag aan elkaar gerijgd.

deze trappen moesten bij aankomst in Portomarin ook nog beklommen worden

De voorspelling voor morgen is niet veel beter: opnieuw 34 graden! Daarna zou de tempertuur een flinke duik gaan nemen naar een draaglijke 24 graden.

deze schaduwplekken waren er te weinig vandaag

De afgelopen nacht heb ik bijzonder weinig geslapen. Dat had niets te maken met mijn kamergnoten of de kwaliteit van de albergue, maar alles met wat de Spanjaarden ‘feesten’ noemen. In de vooravond was er een beschaafde ‘jaarmarkt’ zeg maar, met kraampjes in de straten die van alles verkochten wat je eigenlijk niet nodig hebt, maar wat de marskramers toch aan de man proberen te brengen. Voor de kinderen ritjes op de pony (ook al niet zo diervriendelijk) en verder veel terrasjes waar gegeten werd en bier, heel veel bier werd gedronken. Toen ik omstreeks half elf niets vermoedend in bed lag, werd het feest letterlijk in gang geschoten met ‘kamerschoten’ (voor mij onlosmakelijk verbonden met schieten tijdens de Pinksterprocessie bij de verschillende kapellen waar de processie passeerde). Deze schoten waren de aankondiging dat de muziek, op de op verschillende plaatsen opgestelde podia, van start kon gaan….. en dat duurde tot ruim na drieën. Omstreeks 5 uur schuurde de schoonmaakwagen met veel kabaal door de straat en amper een half uur later maakte de vuilniswagen zijn opwachting. Opgeruimd staat netjes zal de gemeente Sarria gedacht hebben.

Sarria nog niet ontwaakt na het feestgedruis

Gisteren maakte ik al gewag van het feit dat Sarria voor vele Spanjaarden de startplaats is voor hun Camino. Ik kon toen nog niet bevroeden dat ik dit daags daarna al zo nadrukkelijk zelf zou kunnen vaststellen. Het leek erop alsof het aantal wandelaars verdrievoudigd was! Hele families, maar ook groepen jongeren onder begeleiding van volwassenen, bevolkten de Camino, vaak op een heel nadrukkelijke manier. Die toename is blijkbaar ook bij de plaatselijke commercie bekend, want de prijzen zijn in vergelijking met gisteren aanzienlijk gestegen (bijv. 0,60 euro voor een banaan in een winkeltje). Daarnaast wordt het dringen bij de albergues, want er is relatief weinig aanbod. Vandaag moest ik in Portomarin  in een plaatselijke albergue (voor 10 euro notabene) tevreden zijn met een stapelbed op een slaapzaal van 160 (!) bedden. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de zaal wel middels gordijnen in compartimenten van 40 bedden wordt onderverdeeld. Dat kan een leuke nacht worden.

Ondanks al dat geklaag zijn er ook leuke dingen te vermelden. Zo ben ik het mythische 100-kilometerpunt, ergens in een greppel tussen Brea en Ferreiros, gepasseerd. De paal is in de loop der jaren wel flink ‘toegetakeld’. Desalniettemin wordt de afstand tot Santagio (vanaf nu elke halve kilometer) in een getal van slechts 2 cijfers vóór de komma weergegeven, en dat geeft vleugels!

de ‘mythische’ 100-km paal

Grappig was ook de vermiste Amerikaanse pelgrim die gezond en wel weer terecht kwam. Door een slechte afspraak was een Amerikaans echtpaar elkaar kwijtgraakt. Het feit dat de vrouw zich al enkele dagen niet lekker voelde maakte haar echtgenoot nog ongeruster.

Een Canadese pelgrim, die het stel kende, presteerde het om bij deze tempratuur 12 km extra af te leggen (soms in looppas) om beide echtlieden weer bij elkaar te brengen. De ‘hereniging’ vond plaats bij een terras waar ik zat en de vrouw, zich van enige schuld bewust over hetgeen gebeurd was, prevelde toen zij haar man zag aankomen: “And I still hope that he loves me”. Toch geweldig zo een uitspraak van een naar ik schat 65-jarige!