26 juni 2015: van Sobrado dos Monxes naar Arzúa.

Vanmorgen klokslag 5 uur. Tumult en herrie in de slaapzaal van de albergue. Een groepje van 4 pelgrims maakt zich op om te vertrekken, zonder zich daarbij erg veel gelegen te laten zijn aan de aanwezige nog slapende pelgrims. Een kwartier later krijgt hun voorbeeld navolging als nog eens 2 pelgrims met veel omhaal zich klaar maken om op stap te gaan. Ik heb nog even geprobeerd om te blijven liggen, maar om 6 uur besloot ik van lieverlee ook uit mijn bed te kruipen. We zijn op 3 dagetappes van Santiago, maar sommigen proberen hun wandelschema zo in te delen dat zij maar 2 dagen nodig hebben of dat zij de 2e dag tot Monte de Gozo lopen, op 5 kilometer van Santiago. Voor mij niet gelaten, maar dan liefst zonder dat ik daar last van heb. Deze handelswijze is blijkbaar bekend bij de plaatselijke horeca, want twee cafe’s in Sobrado openen hun deuren al om kwart voor zes! Toen ik om kwart voor zeven een van deze bars binnenliep om te ontbijten, zat het stampvol! Caminogekte!

Vroeg op weg omdat er van langer slapen geen sprake kon zijn.

De vier Spaanse broers die in het klooster hadden overnacht en het Amerikaanse stel waren er ook. Omstreeks 7 uur gingen we in een groepje van 7 op stap. Er was een zonnige dag aangekondigd, maar op dit uur hing er nog een flinke mist die pas rond elven helemaal opgelost was. Na een uurtje samen wandelen hield ik het voor bekeken en ging in mijn eigen tempo alleen verder. Op enkele kilometers na was het vandaag weer een stratenloop. Aanvankelijk langs een drukke verkeersweg, later via trage binnenwegen.

Het eerste gedeelte van de etappe in gezelschap van o.a. de Spaanse broers/pelgrims.

Toen na elven de zon flink haar best begon te doen, ging elke klim, en zo waren er de laatste 6 kilometers wel enkele, toch een beetje pijn doen. Ik was niettemin verrast dat ik om kwart voor 12 al Arzúa binnenliep. Dat had wat anders kunnen lopen, want vandaag waren er in het laatste stuk wel wat tekorten in de bewegwijzering en moet je soms op de gok een richting kiezen. Die gok is soms een beredeneerde gok, want als de zon schijnt weet je dat je de zon in de rug moet hebben, je eigen schaduw voor je. Je loopt immers van oost naar west! Als je op asfalt loopt, en dat is nogal eens het geval, kunnen de krassen van de wandelstokken op de weg je helpen de juiste richting te kiezen. De meeste wandelaars gebruiken stokken zonder gummidop of, zoals in mijn geval, is de gummidop versleten door de vele harde ondergrond (kassa voor Leki!). Het staal van de stokken zorgt voor krasjes op de weg. Bij een kruising dien je dus te kiezen voor die richting waar er krasjes op het wegdek staan.

Op deze route blijf je elkaar tegen komen.

In Arzúa eindigt de Camino del Norte en komt uit op de Camino Francès. In Melide, ongeveer 12 kilometer voor Arzúa, heeft zich de Camino Primitivo al bij de Camino Francès gevoegd. Je kunt dus stellen dat vanaf Arzúa alle voetstappen richting Compostela gaan. En dat zijn er nogal wat. Tijdens het schrijven van dit dagverslag op een terras in het centrum van Arzúa, heb ik al meer pelgrims zien passeren dan op de gehele noordelijke route over de afgelopen vier weken. Wat moet dat worden in de maanden juli en augustus?

Geregeld waren er vandaag spectaculaire luchten te bewonderen.

Arzúa is een drukke plaats die op kunstgebied weinig tot niets te bieden heeft, maar wel met veel voorzieningen voor de pelgrim. Winkels, restaurants en minstens 10 albergues. De plaatselijke middenstand vaart wel bij de stroom pelgrims die hier dagelijks passeren en/of de nacht doorbrengen. Hier raak je echter in een oogwenk alle mystiek en gevoelens van alleen zijn in de wijdse natuur kwijt! De Camino Francès die veel last krijgt van zijn eigen populariteit! Maar wat wil je? De weg, de camino, is van iedereen. Voor veel mensen is de drukte op de Franse route een reden om voor een andere route te kiezen. Zo niet voor mij. In een van de volgende verslagen zal ik uiteenzetten waarom ik, nu ik een vergelijking kan maken tussen de noordelijke route en de Camino Francès, deze laatste zonder aarzeling prefereer. En die drukte, ja die kun je omzeilen door in de maanden juni tot en met september de Franse route even te laten voor wat ze is.