25 juni 2012: van Fonfría naar Sarria

Bij aankomst in Sarria kon ik alleen maar vaststellen dat ik de etappe van vandaag enigszins heb onderschat. In de gids krijgt deze etappe 1 schoentje (d.w.z. laagste moeilijkheidsgraad), maar dat lijkt me achteraf, in vergelijking met andere etappes, aan de lage kant.

Een afstand van ruim 26 kilometer, te beginnen met een afdaling van 8 km van 1300 meter naar 600 meter, daarna een flinke klim terug naar 900 meter (Alto de Riocabo) om tenslotte geleidelijk af te dalen naar Sarria dat op zo ‘n 600 meter ligt: het venijn zat dus in het eerste deel en het middendeel van dit traject.

typisch Galicisch dorpje

Toch heb ik vandaag genoten en daar zijn verschillende redenen voor. In de eerste plaats liep de route nauwelijks over het asfalt en dat staat meestal garant voor authentieke wandelpaden en verrassende vergezichten. Verder lag Furela, een dorpje dat een stuk lager lag en waar ik later zou passeren, onder een uitgestrekte deken van laaghangende wolken. Een prachtig zicht!

Furela onder een deken

In de tweede plaats ging het vandaag naar Sarria. Het bijzondere van Sarria is dat dit voor duizenden Spanjaarden dé startplaats is voor hun Camino. Om een Compostela (bewijsbrief) te bekomen moet je te voet minstens 100 kilometer lopen (Sarria ligt op ca. 110 km van Santiago). Het behalen van een Compostela is in Spanje van dusdanig belang dat men dit op het CV vermeldt. Sarria is tevens een soort psychologische grens: eenmaal deze grens gepasseerd is het ‘halen’ van Santiago wel heel realistisch geworden.

Ten slotte mocht ik vandaag weer een bijzonder moment meemaken.

Na zo ‘n 10 kilometer, tussen Tricastela en San Xil, zo maar midden in onbewoond gebied, merk ik aan de linkerkant van de weg een huisje.

De voordeur staat open en een bord nodigt uit om binnen te komen. Er is verder niemand aanwezig. Het eerste wat opvalt is een geïmproviseerd altaartje onder het raam: een dekenkist met daarop een gebedenboek, een kruisbeeld aan de wand onder het raam en een brandende kaars. Op de houten vloer ligt een kleedje en om het altaar staan vier huiskamerstoelen en een comfortabele leunstoel opgesteld. Een poster van The Beatles aan de muur valt niet over het hoofd te zien, evenmin als een levensgrote filmaffiche met Brad Pitt aan een andere muur. Her en der liggen cd’s o.a. van Tracy Chapman. De gitaar zag ik pas nadat een ondertussen binnengekomen pelgrim deze pakte en op één van de huiskamerstoelen ging zitten. Zonder zich om mijn aanwezigheid te bekommeren begon hij te spelen en te zingen. Een intens mooie stem, begeleid door sereen gitaarspel, op deze bijzondere plek, maakten van dat moment iets sacraals. Zit in mijn geheugen gegrift en mag er altijd blijven.

Voor deze nacht ben ik in een albergue die pas een 4-tal weken open is. Klein van opzet, kraakhelder, lakens voor éénmalig gebruik en een badhanddoek van het huis. Tien euro ruim waard. De deur van de albergue blijft vanavond uitzonderlijk tot één uur open, want Sarria viert vanavond feest.