24 juni 2015: van Baamonde naar Roxica.

Men kan zich de moeite besparen om Roxica op een landkaart te zoeken. Het plaatsje kent welgeteld 4 huizen en een ervan is de albergue waar ik vandaag overnacht. Tien plaatsen, allemaal bezet vooraf via reservatie. Dat moet ook wel, want erop gokken en geen plaats vinden betekent nog eens 15 km verder wandelen naar Sobrado mét de nodige beklimmingen.

Klaar voor de start. Rechts een Franse priester die vanuit Bretagne met zijn wagentje naar Santiago loopt én terug! Links 4 Spaanse broers met wie ik de komende dagen geregeld zal optrekken. Zij starten vanaf hier.

Vanmorgen ben ik toch maar om zes uur opgestaan. In de bar langs de albergue heb ik een ontbijt genomen en bij de supermarkt, zoals gisteren afgesproken met de uitbater, heb ik een brood uit de zak gehaald die de bakker daar had besteld en 90 eurocent ernaast gelegd. Om te beginnen moest er 3 kilometer over de rijweg, die naar A Coruna gaat, worden gelopen. Daarmee was het meest vervelende stuk van deze 26 km lange etappe achter de rug.

Eerst nog 4 km langs de verkeersweg ….

…. om dan bij het 100 km-punt het asfalt voor vandaag achter me te laten. In vergelijking met de 100 km-paal op de Francès, is deze wegwijzer nog behoorlijk ‘ongeschonden’.

Het was nog mistig en relatief donker toen ik bij de mooie gotische kapel van San Alberte (14 e eeuw) aankwam. Ik trof daar 2 Amerikaanse pelgrims, broer en zus, die vanuit Irún de camino liepen. Een poosje met hen mee gewandeld en wat ervaringen uitgewisseld. Vanaf daar ging het via mooie bospaden en verlaten wegen naar Miraz, waar zich behalve een albergue uitgebaat door The Fraternity of St. James, ook een kerkhof bevindt met mooie neogotische grafzerken. Vanaf Miraz verandert het landschap drastisch. Een mooi kilometerslang traject over een soort rotsplateau leidt uiteindelijk naar Roxica. Op dit traject eindelijk eens geen eucalyptus, maar talrijke dennenbomen en sparren. Ook de jeneverbes, bij ons bijna verdwenen en daarom beschermd, komt hier overvloedig voor. Jammer dat bij mijn passage de zon er nog steeds niet in geslaagd was het wolkengrijs op te lossen. Daardoor bleef de omgeving er wat flets uitzien en bleven de imposante windmolens die op de heuvelrug voor me hun werk deden, gedeeltelijk verborgen. Omstreeks 13.00 uur al zat de etappe voor vandaag er op. Al met al goed te doen ondanks de hoogteverschillen.

Over een rotsplateau naar A Roxica.

Alleen op de wereld.

Een bijzonder leuke ontmoeting had ik in Xeixon. Ook hier hooguit 10 huizen en uit een daarvan klonk luid hedendaagse popmuziek. Over de schutting heen zag ik een man met hamer en beitel aan de slag. Een beeldhouwer. Op mijn vraag of ik mocht binnenkomen (in zijn tuin) maakte hij een uitnodigend gebaar. Hij was bezig een grote basaltsteen te bewerken die voor hem op een tafel lag. In zijn tuin stonden nog enkele andere van zijn werken. Hij nodigde met uit om binnen nog meer van zijn werk te komen bekijken. Blikvanger was een granieten pilaar, waarin hij een stamboom had uitgehouwen en waar bij elke tak aan de boom de naam van een familielid stond geschreven. Wijzend naar een foto waarop een knappe jongeman stond afgebeeld vroeg ik of hij dat was. Met enige weemoed in zijn stem bevestigde hij dat dit wel heel, heel lang geleden was. Alvorens ik vertrok drukte hij met echte zegellak een stempel in mijn stempelboekje.