23 juni 2012: van Villafranca del Bierzo naar La Faba

Nog even in Castilië, want boven op O Cebreiro wacht Galicië.

Eerlijk gezegd keek ik een beetje op tegen de beklimming naar O Cebreiro. Om die reden schreef ik gisteren dat a.s. zondag uitsluitend zou besteed worden aan de beklimming en geen extra kilometers. De voorziene eindhalte voor de wandeling van vandaag had ik vastgesteld op Ruitelán aan de voet van de beklimming naar O Cebreiro.

Spaans ‘bouwwerk’ zonder waterpas waarschijnlijk

Deze wandeling van 20 kilometer schoot echter zo lekker op dat ik omstreeks 12.00 uur al op een terrasje in Ruitelán zat. Een lekker pilsje gedronken en een plaatselijke specialiteit geproefd: een varkensvleesbereiding met opgelegde paprika’s. Voortreffelijk.

vond ik leuk

Aangezien ik me fysiek en mentaal prima voelde besloot ik een deel van de beklimming naar O Cebreiro aan de etappe van vandaag toe te voegen. La Faba ligt op 5 km van de top en beschikt, volgens de gids, over een bijzondere albergue. Tijdens de beklimming vernam ik echter van een Zwitser dat het onzeker was of die albergue nog open was. Als de albergue zou gesloten zijn was ik verplicht door te lopen naar de top en dat bij een temperatuur die inmiddels opgelopen was tot 28 graden. Dat was wel schrikken. Gelukkig bleek dat maar een gerucht, want bij mijn aankomst in La Faba stonden al een 10-tal pelgrims te wachten om in te schrijven.

albergue La Faba

De albergue wordt beheerd door de Asociación Alemana de Amigos del Camino Ultreia, een Duits genootschap zeg maar. Dat Duitse tintje heb ik even gelaten voor wat het was en ik heb me opengesteld voor het bijzondere van deze plek. Zo ‘n 300 meter buiten het dorpje, loop je via een soort oprijlaan een landgoed op dat uitkijkt op de omringende bergen met als eerste blikvanger een kerkje uit de 13^e eeuw.

kerkje bij albergue La Faba

De vereniging heeft zich tot doel gesteld de restauratie van het kerkje met de opbrengsten van de albergue te financieren. Die restauratie is al een heel eind gevorderd. (Een aantal jaren geleden zat men bij regen met de paraplu open in de kerk!) Naast het kerkje bevindt zich een volledig nieuw gebouwde albergue die overnachtingsmogelijkheden biedt aan 36 pelgrims. De albergue beschikt over alle noodzakelijke voorzieningen inclusief een goed ingerichte keuken voor de gasten die zelf hun maaltijd willen bereiden. De sfeer in deze albergue is sereen en bijzonder warm en hartelijk. De royale binnentuin heeft overal knusse zitplekjes in de zon en in de schaduw. Hier zou ik graag enkele dagen willen vertoeven. Helaas, ook voor deze albergue geldt dat je er niet langer dan één nacht mag verblijven.

Elke weekend is er in het kerkje een RK-dienst. Zo ook vanavond. De dienst werd voorgegaan door een Vlaamse priester (Sint-Truiden) die tijdens de dienst, voor de enige aanwezige Vlaming, af en toe een deel in het Nederlands sprak. Een bijzonder hartelijke man die sinds enkele dagen in Spanje verblijft en in de komende maanden pelgrimsmissen zal verzorgen op verschillende plaatsen langs de Camino.

af en toe een kaarsje opsteken

Terug naar de etappe van vandaag.

Al vrij snel na mijn vertrek vanmorgen uit Villafranca moest de fleecetrui uit. Niet dat het vlakke parcours een enorme inspanning vroeg, maar de zon liet zich al vroeg zien en warmde de atmosfeer vlot op. Ook vandaag moest er veel over het asfalt gelopen worden. De route volgde het dal van de Valcarce, genoemd naar de rivier die door het dal stroomt en gedurende meer dan 10 kilometer hoorbaar aan mijn linkerzijde aanwezig was. Langs de rijweg was een 1-meter hoge betonnen rand aangbracht die de voetganger moet beschermen voor het verkeer. Met dat verkeer valt het inmiddels erg mee, want deze rijweg die tot drie jaar geleden een drukke verkeersader was als onderdeel van de verbinding tussen Madrid en La Coruna, doet nu alleen nog dienst voor het plaatselijk verkeer. Alle doorgaand verkeer maakt nu gebruik van de autosnelweg die op verschillende plaatsen met gigantische betonnen constructies het dal overspant.

De dorpjes lagen op deze route mooi verspreid zodat ik zo wat elke 4 kilometer weer een nieuw dorpje kon binnen wandelen.

De beklimming vanaf Ruitelán was werkelijk heel pittig. Eerst nog een stuk over het asfalt, maar het grootste deel over een zeer steil bergpad met ook nu weer de nodige scherpe keien die het klimmen extra bemoeilijkte. Na ruim 2 uur intensief klimmen kwam La Faba in zicht. Moe maar tevreden. Een mooie dag die een extra dimensie kreeg door het verblijf in de Duitse albergue.