21 juni 2012: van Foncebadón via La Cruz de Hierro naar Molinaseca

Vandaag hoogdag voor mij op de Camino.

Eén van de mythen van de Camino staat op het programma: La Cruz de Hierro! Een eenvoudig ijzeren kruis op een hoge houten paal. Het is een karakteristiek punt waar elke Caminoganger halt houdt voor korte of wat langere tijd.

La Cruz de Hierro

Sinds oudsher gooien reizigers een steen op de milladoiro (mijlsteen) die het fundament vormt van het kruis. Oorspronkelijk vroeg de passerende reiziger, op weg naar Castilië, op deze wijze bescherming voor zijn verdere reis. Tegenwoordig is het voor de pelgrim een plek waar hij middels het achterlaten van een steen de gedachtenis aan iemand in ere wil houden of middels de steen bij wijze van ritueel met de steen iets wil achterlaten: een wens, een voornemen, een stukje persoonlijke geschiedenis waarmee hij wil afrekenen. Rituelen hebben o.a. de functie om het onzegbare op symbolische wijze tot uitdrukking te bengen veelal in overgangssituaties: geboorte, overlijden, volwassenheid, huwelijk, maar ook overgangssituaties in de eigen levensgeschiedenis.

Behalve stenen met daarop een boodschap, tref je momenteel allerhande andere voorwerpen aan, waardoor La Cruz een vuilnisbelt dreigt te worden. Ik zag geplastificeerde overlijdensprentjes, reukflesjes, foto’s, een metalen sigarettenkoker, gekleurde linten, ….

straks een vuilnisbelt?

Het weer zag er vanmorgen toen ik op weg ging niet te best uit. Grauw en een miezerige motregen die ervoor zorgde dat het zicht amper een tiental meters bedroeg. Mijn fleecetrui tegen de kou moest ik ruilen voor mijn regenjas, want na amper een kwartier lopen begon het flink te regenen. Voor het eerst flinke regen sinds ik onderweg ben, behoudens een weinigzeggend buitje bij mijn vertrek uit Burgos, nu al meer dan twee weken geleden.

Op weg naar de top haalde ik een jonge vrouwelijke pelgrim in die ik gisteren in de albergue voor het eerst op de Camino zag. We raakten in gesprek en liepen samen tot aan het kruis. Ik was verrast toen ik vernam dat ze Hongaarse was en al 6 maanden zwanger. Ze was van mening dat ze haar ongeboren kind geen betere zwangerschap kon bezorgen dan door de Camino te lopen. Bovendien zou ze na de geboorte, eens het kind opgegroeid, haar ervaringen kunnen vertellen. Respect!

op weg naar de top in hondenweer

Bij de top aangekomen bleek, ondanks het slechte weer, al een behoorlijke hoeveelheid pelgrims aanwezig. Iedereen ingetogen en op zijn eigen manier bezig met zijn eigen ritueel. Mensen op de knieën zitten, biddend, anderen beklommen de stenenhoop om de paal aan te raken of er iets op te bevestigen, en natuurlijk menigeen een steen werpend of neerleggend op de hoop.

drie jonge Russische pelgrims in klassieke klederdracht

Zelf ben ik een klein uurtje ter plekke gebleven. Eerst de meegebrachte steen neergelegd; een wat gekartelde steen vanuit de eigen tuin, voorstellend de kleine kantjes die bij mij horen. Over die kleine kantjes heb ik in de afgelopen weken uitvoerig kunnen nadenken. Wat zou het fijn zijn voor mij en mijn omgeving als ik erin slaag die kleine kantjes inderdaad achterwege te laten. Daarna een kwartiertje naar muziek geluisterd. Arvo Pärt: Spiegel Im Spiegel en Für Alina. Ruim voor mijn vertrek had ik al besloten deze muziek mee te nemen en hier te beluisteren. En opnieuw wist deze Estlandse componist me te ontroeren. Minimalistische composities, maar in hun eenvoud zo puur, zo direct en daarom zo krachtig ….

Ondertussen was het behoorlijk gaan opklaren en kon de regenjas uit. Er moest echter nog flink gestapt worden alvorens ik mijn vooropgesteld eindpunt van vandaag, Molinaseca, zou bereiken.

Het ‘dak’ van de Camino was bereikt en er moest nu over een afstand van 12 kilometer zo ’n slordige 900 meter gedaald worden. Het was een zwaar parcours, met hier en daar hellingen van 25% naar beneden, over paden die nauwelijks de naam ‘pad’ waardig zijn: komplete rotspartijen, dan weer scherpe keien, een enkele keer geen pad maar door de struiken en af en toe een beetje verharde zandweg. Ondanks deze fysieke beproeving kon ik meerdere malen de oh’s en de ah’s niet achterwege laten vanwege weer een nieuw te voorschijn komend overweldigend landschap, op zijn tijd afgewisseld met een authentiek bergdorpje.

volop genoten van dit en andere bijzondere landschappen

Zo was er o.a. het pittoreske El Acebo, de poort van de regio El Bierzo. Hier voor 1,80 euro een half stokbrood gekocht met een chorizzoworst en op het enige barterrasje van het dorp, onder een inmiddels waterig zonnetje, met een koffie: de lekkerste lunch gebruikt tot nog toe!

El Acebo

Rond 15.00 uur arrveerde ik in Molinaseca, dat aan het eind ligt van deze zinderende afdeling van de Irago. Via een Romeinse brug loop je dit historische stadje binnen door de smalle hoofdstraat met tientallen winkeltjes van allerlei aard. Helaas kon ik daar weinig aandacht voor opbrengen want ik moest nog het hele stadje door om de albergue van vandaag te bereiken.

Molinaseca

Douchen, kleren wassen, journaal schrijven en plat op bed, want ondanks de relatief korte afstand (20 km) was dit één van de zwaarste etappes van de Camino tot nog toe, maar ook de mooiste.

In wielertermen: de koninginnerit!