20 juni: van Lourenzá naar Mondoñedo (O Bisonte).

Blijkbaar staat mijn biologische klok ingesteld op half zeven. Ondanks een rustige pensionkamer en de afwezigheid van het het wekalarm, was ik om half zeven al klaarwakker. Ik had me voorgenomen om minstens tot half acht uit te slapen en daarom verplichtte ik me om tot half acht in bed te blijven. Dat ging niet zonder moeite, maar ik heb volgehouden. Geen geritsel van plastic zakken, geen aanfloepende zaklampjes, wat een luxe! Om kwart over acht verliet ik het pension op zoek naar een bar om te ontbijten.

Warempel, jou heb ik al één of twee keer eerder ontmoet!

Het is verrassend om vast te stellen dat omstreeks achten in de ochtend al relatief veel volk in de bar zit en met volk bedoel ik hier plaatselijke bevolking. Een vrouw die binnenloopt, een koffie bestelt, even met de aanwezigen keuvelt en 10 minuten later weer opstapt. Enkele mannen van middelbare leeftijd die met de ene helft van hun aandacht de krant lezen en met de andere helft naar de in Spaanse bars niet weg te denken TV kijken. En tenslotte enkele mannen op leeftijd, aan de bar, met de rug gekeerd naar de overige aanwezigen, die met niemand praten en evenmin TV kijken, van wie je eigenlijk niet goed weet wat ze hier komen zoeken, maar van wie ik veronderstel dat de eenzaamheid hen wellicht naar hier drijft.

Het is half negen als ik naar buiten stap om aan mijn ‘povere’ 15 kilometer van vandaag te beginnen. Nog even was er de verleiding om vandaag toch naar Gontán te lopen, maar het gezonde verstand en het feit dat ik voor overnachting in O Bonte gereserveerd had, zorgden er voor dat mijn plannen voor vandaag ongewijzigd bleven.

Bij Grove gaat de camino onder een hórreo door.

Ook Lourenzá ligt in een dal en daarom moet je deze vroegere bisschopsstad ‘uitklimmen’. Langs een mooi parcours wandel je in 2 uurtjes, hoofdzakelijk via een hellingbos van uitsluitend  eucalyptus naar Moñdonedo, ook weer een vroegere bisschopsstad. Pronkstuk is hier de 12e eeuwse romaanse kathedraal van Santa Maria. Eindelijk een kerk open langs de camino del Norte. Zij het dat voor het bezoek een donativo van 1 euro wordt gevraagd. Die euro heb ik gegeven aan een bedelaar die aan de kerkdeur had postgevat.

Kathedraal van Santa Maria.

Het plaatsje heeft zich als het ware ontwikkeld rondom deze kerk en maakt op deze zaterdagmorgen een slaperige indruk. Rond het plein voor de kathedraal bevinden zich een aantal gezellige terrasjes waaronder dat van de, volgens mijn gids, vermaarde banketbakker ‘de Koning van de Taarten‘. Daar heb ik dus niet aan verzaakt en uitgebreid geproefd van hun overheerlijke chocoladetaart. Binnen in de zaak hangen de muren vol met foto’s van bekendheden die deze ‘pasteleria’ met een bezoek vereerd hebben.

De roem van deze banketbakker rijkt tot ver buiten de grenzen van Mondoñedo.

Vanaf hier was het nog ruim 2 kilometer te gaan naar O Bisonte, mijn overnachtingsplaats. Het is een enigszins alternatief onderkomen dat ‘uitgebaat’ wordt door een artieste (schilder) die de ecologie hoog in het vaandel voert. Het eten dat zij bereidt bestaat hoofdzakelijk uit groenten die op ecologisch verantwoorde wijze in de eigen tuin verbouwd worden. Voor overnachting, maaltijd en ontbijt vraagt zij een donativo die evenwel minimaal 20 euro moet bedragen. Een beetje vreemde constructie om te spreken van donativo en daar een minimumbedrag op te plakken. Overigens is 20 euro geen overdreven prijs als je mee in aanmerking neemt dat je over een eigen kamer beschikt. Het werd uiteindelijk vandaag een werkelijke rustdag. Na de primitieve douche buiten met behulp van een grote teil (douche was stuk) heb ik de hele middag gerust in een salonfauteuil die buiten zo opgesteld stond dat je een prachtig uitzicht had over het dal. Wat muziek geluisterd, wat gelezen. Daar ik de enige gast was, hadden we ’s avonds een diner-a-deux. Een heerlijke Galicische groentesoep (zonder chorizo of ander vlees in dit geval), omelet, salade en couscous. Wijn, water en een ondefinieerbare likeur toe. Over dat laatste vertelde ze dat het een zwarte-markt-produkt was dat ze via via kon bekomen. Bijzonder eraan was dat er in de fles ook bizongras zat, een ‘natuurprodukt’ dat ergens in de steppe ik-weet-niet-meer-waar te vinden was en waaraan een bijzondere ‘werking’ toegeschreven werd. Het was meer eau-de-vie dan likeur en van een bijzondere werking heb ik alleen gemerkt dat het zware kost was en een perfecte slaapmuts.

Een bijzondere ervaring, het verblijf in O Bisonte.

Karmela, de eigenares van O Bisonte, noemt haar onderkomen een open huis voor pelgrims. Je wordt geacht te doen alsof je thuis bent. Tijdens de maaltijd vernam ik van haar dat ze haar werk als antroploge voor verschillende Europese NGO’s in Latijns Amerika na ruim 20 jaar vaarwel had gezegd na haar camino in 2013. Daar had ze besloten niet langer in dienst van organisaties te werken, maar een eigen project op te zetten waarbij haar open huis voor pelgrims voor een deel haar inkomen moet verzekeren. Behalve schilderen (primitieve, met primaire kleuren geschilderde onderwerpen in realtie tot de camino) organiseert ze workshops, themabijeenkomsten, vormingsprogramma’s, alles gericht op de persoonlijke ontwikkeling en de bewustmaking van de onderdrukte, onvrije omstandigheden waarin we leven. De politiek, de marketeers, de bezittende klasse, de sociale structuren, het zijn volgens haar allemaal factoren die de sociale onrechtvaardigheid in de wereld in stand houden. Verandering via de weg van de inspraak, de democratie, heeft ze na haar NGO-tijd vaarwel gezegd. Sociale actie door indviduen en groepen is de enige kracht voor verandering waarin ze nog gelooft.

Het was behalve een gezellige, ook een heel boeiende avond.