2 juni 2012: van Ayegui naar Los Arcos

Geen rugzaktransport, tenzij we voor Torres del Rio als eindbestemming kiezen. Dat zou een etappe van 28 kilometer betekenen op weer een hete en broeierige dag. Neen dus. Bart was zo vriendelijk om een aantal spullen van mij te dragen. Voortreffelijke zoon!

Na ons vertrek uit Ayegui komen we snel bij de enige fontein ter wereld die (gratis) wijn schenkt, in plaats van water. Gezien het uur van de dag en de temperatuur alleen maar even geproefd voor de foto.

deze pelgrim kiest voor gratis wijn

Het klooster van Irache lieten we even links liggen, want rechtstreeks naar Azqueta scheelde een tweetal kilometers. Dat werd afgestraft, want het ondenkbare gebeurde: we raakten de weg kwijt! (voor ons vertrek had ik meermaals verkondigd dat er een prijs te verdienen viel voor hij of zij die erin slaagde ongewild van de route af te wijken).

Vandaag echt de eerste dialoog met de natuur. Vanaf Villamayor de Monjardin tot Los Arcos gedurende 13 kilometer een verlaten landschap zonder dorpen, verharde wegen of voorzieningen.

wijdsheid en eenzaamheid

‘Ultreia’ (= westwaarts): dit betekent zon altijd in de rug

We werden nog even gewaarschuwd om extra watervoorraad in te slaan. Bijna drie uur lopen over goede landwegen in volle hitte zonder een plekje schaduw en met als enig gezeldschap de enorme open ruimte en de beklemming van de stilte. Stilte die er wat mij betreft ook was omdat het vooruitzicht om vanaf morgen zonder Bart te wandelen op me woog.

Uitgeput liepen we omstreeks 14.00 uur Los Arcos binnen. Ik vond het geen probleem dat de ‘bar’ bij de ingang van het dorp alleen maar drankautomaten bevatte. Alles wat koel en drinkbaar was, was meer dan welkom.

In de albergue La fuente – La Casa de Austria, uitgebaat door Oostenrijkse hospitaleiros, was het aangenaam toeven. Voor het Nederlandse reisgezeldschap dat we sinds onze vertrekdag regelmatig ontmoetten, was het ook de laatste wandeldag. De Oostenrijkse hospitaleiro had gezorgd voor een enorme pan paëlla en iedereen mocht gratis meegenieten. Het avonddiner moesten we even uitstellen omdat een (voorspeld) onweer ervoor zorgde dat het water met bakken uit de lucht viel. Samen met twee Nederlandse pelgrims gaan dineren in een plaatselijk restaurant. Voor de twee vegetariërs onder ons weer gebakken eieren! Met z’n drieën een plaatselijk nagerecht geprobeerd (curd ?), een soort zeer vaste yoghurt met honing. Voortreffelijk. Terug in de albergue geprobeerd een taxi te regelen voor Bart, want het blijkt niet mogelijk om met het openbaar vervoer tijdig in Logrono te geraken. Ten slotte de inhoud van mijn rugzak nog eens grondig geïnspecteerd: wat moét mee en wat kan mee terug. Verder dan een flinke kilo geraken we niet. Het zij zo.