18 juni 2015: van La Caridad naar Ribadeo.

Om 06.30 uur vanmorgen was er geen houden meer aan. Het gebruikelijke ochtendritueel in de albergue van La Caridad leek wel een versnelde film. Rond 07.15 uur was ongeveer iedereen al op weg. Ik ook. De temperatuur voelde zo goed aan dat vertrekken in het T-shirt geen probleem vormde. De nodige zonnecrème aangebracht en voor het eerst zag ik een wat uiteen gerokken ‘peleton’ van ca. 20 pelgrims op weg naar Ribadeo.  Van dat peleton was na amper 4 kilometer niets meer te zien. Voor me liepen nog een 5-tal pelgrims en vlak achter mij een pelgrim uit Litouen waarmee ik gisteren een poosje had gepraat over de situate in zijn land, de bekendheid van de camino aldaar en zijn indrukken over de camino tot nog toe.

Aan deze plaatsnaam kleven ongetwijfeld gemengde gevoelens.

Na ongeveer 6 kilometer moest er gekozen worden tussen de klassieke caminoroute naar Ribadeo (met weer veel asfalt) en een variant over Tapia de Casariego die de kust volgt, maar wel enkele kilometers langer is. Omdat ik mijn buik zo ’n beetje vol heb van dat straten lopen en we morgen definitief weg van de kust gaan, koos ik voor de kustvariant. Ik kan natuurlijk niet vergelijken, maar ik heb achteraf bekeken zeker geen spijt van mijn keuze.

De kortere route over het asfalt of via de kust?

Helemaal weg van de verkeersweg liep de route nu eens vlak naast de kust, dan weer iets verder af van de kust, maar steeds met de oceaan in het blikveld. Regelmatig deed de route, die tevens de GR-E9 vormt, bijna idyllische eenzame strandjes aan die de pelgrim uitnodigen om er even te vertoeven. Dat heb ik dan ook gedaan om mijn in Tapia gekocht brood, royaal belegd met jam, op te eten. Dat zijn van die momenten waarop ik me meer dan anders realiseer welk een voorrecht het is om zo onderweg te zijn.

Eenzame strandjes.

Tapia op de achtergrond.

Het geweldige weer maakte de wandeling en de beleving van de omgeving nog aangenamer. Het was dan ook een kleine schok om, voor je Ribadeo binnenloopt, opnieuw geconfronteerd te worden met de drukke autosnelweg. Enkel gescheiden door een ijzeren schutting moet je over een 600 meter lange brug op de autosnelweg de ria oversteken naar Ribadeo, het eerste plaatsje in Galicië aan de camino del Norte.

De autoweg is de enige oostelijke invalsweg over de ría naar Ribadeo. Voor de pelgrims werd er 1,5 meter van afgesnoept.

Amper een kwartier nadat ik in de gemeentelijke albergue gearriveerd was, werd het laatste van de 12 beschikbare bedden ingenomen. De albergue ligt aan de rand van Ribadeo en biedt een schitterend uitzicht op de ria van Ribadeo. Basic voorzieningen, wel netjes en, nog weinig tegengekomen in gemeentelijke albergues, laken en kussensloop voor eenmalig gebruik.

De fraaie gemeentelijke albergue van Ribadeo.

Ribadeo met zijn ca. 10.000 inwoners is een klassiek kustplaatsje met jachthaven en alle voorzieningen die bij een kustplaats horen. Tot de meest opvallende gebouwen behoren, ook hier weer op de plaza de España, de Torre de los Moreno, thans behoorlijk in verval en aan renovatie toe en het gemeentehuis vlak daarnaast.Tijdens mijn wandeling door het stadje trof ik Lou uit Nieuw-Zeeland, die ik al meer dan een week niet meer gezien had na zijn problemen met bedwantsen in Santillana del Mar. Van de gevolgen van de beten van de beestjes was niets meer te zien en hij was nu weer volop aan de wandel. Zijn overnachtingsplaatsen kiest hij nu zorgvuldig uit. Meestal verblijft hij in een hostal.

Het gemeentehuis van Ribadeo.

De torre de los Moreno ligt samen met het gemeentehuis aan de fraaie plaza de España.