17 juni 2015: van Piñera naar La Caridad.

Gisterenavond was er in de albergue van Piñera even wat beroering. De Guardia Civil had er tijdens onze afwezigheid (eten bij de hospitaleira) een wat haveloze man gedropt met de mededeling dat hij in de albergue de nacht moest doorbrengen. Een Nederlandse pelgrim was het daar helemaal niet mee eens en “had wel vaker over zulke zaken gehoord waarbij achteraf bleek dat de aanwezige pelgrims tijdens de nacht bestolen waren”. Hij maakte alvast aanstalten om de bagage van de man buiten te zetten. Daar waren een aantal anderen het niet mee eens en men besloot even contact op te nemen met de hospitaleira. Zij gaf aan dat het een gemeentelijke albergue betrof en derhalve gevolg moest worden gegeven aan de wens van de politie. Nu herinner ik me uit de tijd dat ik in de psychiatrische zorgverlening werkte, dat we vaker geconfronteerd werden met het ‘dumpen’ van een dakloze door de politie. Het scenario dat hieraan voorafgaat is dat er een klacht bij de politie binnenloopt wegens overlast, de politie vervolgens vaststelt dat er geen strafbare feiten gepleegd zijn, maar betrokkene wegens gebrek aan een verblijfsadres toch ergens moeten onderbrengen. Probleem opgelost …. voor de politie.

Ook al kan ik me enig wantrouwen in zo ’n situatie voorstellen, het is toch – laat me proberen neutraal te blijven – merkwaardig dat uitgerekend een pelgrim zich zo ongastvrij opstelt. Een pelgrim /de pelgrim die het júist moet hebben van de gastvrijheid, de vriendelijkheid en de goedheid van anderen. De ‘zwerver’ is rond 7 uur, waarschijnlijk gewekt door het ochtendritueel van de pelgrims in de albergue (zie gisteren), opgestaan en na een mompelende Spaanse groet met de ochtendzon vertrokken.

Die ochtendzon bevestigde de weersvoorspelling voor vandaag. Het zou en is goed weer geworden. Een lekkere zon en een koel windje en maar 15 kilometer voor de boeg van Piñera naar La Caridad. Opnieuw een korte etappe om een beetje op schema te blijven. Morgen weer wat serieuzer werk met een etappe over 22 kilometer naar Ribadeo. Dan is de wandeling door Asturië voorbij en dient Galicië zich aan. Na Ribadeo verlaat de camino del Norte de kust om diep de provincie Lugo in te duiken en om een dikke week later aan te sluiten bij de Camino Francès. Zo ver is het nog niet. Het binnenland in betekent ook de nodige hoogteverschillen overbruggen en nog meer de stilte en de eenzaamheid in.

Dit opvallend romaans kerkje passeer je in Cartavio.

Vanmorgen op weg naar Navia ging het eerste deel van het traject over de verkeersweg. Blijkbaar heb ik een caminosein over het hoofd gezien, want 2 kilometer lang zonder aanwijzingen is foute boel. Omdat ik wist dat ik via de rijweg ook in Navia zou geraken en, een beetje opstandig, een paar kilometer rijweg meer of minder nu ook niet meer zou uitmaken, besloot ik over de verkeersweg verder te wandelen. Navia is een relatief grote plaats aan de ria van de gelijknamige rivier en beschikt over alle voorzieningen die de pelgrim wenst. Aan het haventje een bar opgezocht en rustig ontbeten. Ondertussen was Hugo (Uruguay) ook gearriveerd zodat het een gezellig ontbijt werd. Hugo heeft pas 1 dag gelopen en ‘sukkelt’ nu al met problemen aan de knie. Ook hij zal vandaag een korte etappe lopen. Na het ontbijt zijn we even samen opgestapt, waarna  ik mijn weg alleen heb verder gezet.

De ría van Navia.

Op de laatste kilometers voor La Caridad na, liep de rest van de wandeling langs rustige wandelpaden door landelijk gebied met de zee op een kleine kilometer rechts van me voortdurend in zicht. Het was een verademing om weer eens in een nette en relatief nieuwe albergue te belanden. Schoon sanitair, goede wasvoorzieningen, voldoende ruimte en vooral, een vriendelijke hospitaleiro. Ik heb er vandaag een echte relaxdag van gemaakt. Na het douchen en kleding wassen ben ik even wat inkopen gaan doen voor mijn lunch en voor morgen onderweg. Daarna naar het strand en ’s avonds voor 9 euro het pelgrimsmenu gebruikt.

De relatief kleine (22 plaatsen) maar zeer gerieflijke en nette albergue in La Caridad.