16 juni 2015: van Luarca naar Piñera.

Het ochtendritueel in de albergues is diep ingeslepen. Wie durft het aan om als eerste op te staan (wel te verstaan op een onchristelijk uur), zijn spullen te pakken en te vertrekken? Het begint met het onrustig heen en weer draaien in bed, een teken dat men de anderen in de gaten houdt en hoopt dat hij of zij het initiatief neemt. Zo nu en dan zie je links of rechts een lampje aanfloepen om ook weer even snel gedoofd te worden. Natuurlijk is het klassieke zaklampje in de loop der tijden vervangen door een meer gesofistikeerd hoofdlampje, dat op zijn beurt weer de duimen heeft moeten leggen voor de smartphone, waarvan het scherm voldoende licht geeft of, en dat is voor de freaks, een applicatie kent die de smartphone nog maar eens een functie erbij geeft, namelijk die van zaklamp. Vervolgens hoor je heel voorzichtig, en dat maakt nu juist dat het niet onopgemerkt voorbijgaat, het knisperen van een plastic zak. Tergend langzaam probeert iemand iets te vinden in een van de plastic zakjes die, ondanks dat men er momenteel voor moet betalen, nogal altijd razend populair zijn en zoals hier blijkt, niet alleen bij de clochards, maar ook bij de pelgrims. Inmiddels heeft toch iemand het aangedurfd om zijn rugzak, die de avond van te voren al startklaar werd gemaakt, naar buiten te dragen. Dat is het sein voor de anderen die een soortgelijk plan bedacht hadden hetzelfde te doen en de processie van naar buiten gedragen spullen komt op gang. Voorzichtig haalt iemand het rolluik een stukje omhoog zodat niet alles nog langer op de tast moet plaatsvinden. Ondertussen hebben enkele assertieven hun ongenoegen laten blijken door middel van een afkeurend gesis of een ostentatieve diepe zucht, gevolgd door een abrupte draaibeweging in hun bed. Deze oppositie resulteert in enige vertraging van het ritueel, want het blijft even stil. Heel even maar, want de drive om te vertrekken haalt het uiteindelijk toch en opnieuw ritselen de plastic zakken, nu met meer volume vanwege hun grotere aantal. Her en der duiken mensen uit hun bed, voor velen is het een afdalen van de bovenslaper, en beginnen hun spullen te organiseren. Er is nu geen houden meer aan en de verlossing komt wanneer iemand, eindelijk, het aandurft om het licht aan te maken waardoor de tot nu toe verborgen activiteiten voor iedereen zichtbaar worden. De enkele volhouders die zich niets van deze drukte lijken aan te trekken zijn eraan voor hun moeite en uiteindelijk capituleren zij ook. Al bij al verloopt er tussen het begin en het eind van dit ritueel zo ’n klein half uur.

Juist buiten Luarca passeer je de restanten van een 10e eeuwse kerk vroeger toegewijd aan Santiago en kerkhof.

Zoals ik gisteren al vermeldde ligt Luarca in een goed beschemd dal. Dan moet je daar ’s morgens ook weer vandaan met een klim naar de omringende heuvels. Na een paar kilometer zag ik de eerste wandelaar voor me opdagen en na een kwartier kwam ik op zijn hoogte. Ondanks dat ik liever alleen loop, besloot ik toch het gesprek aan te gaan. Hugo, zo heette deze Uruguayaanse wandelaar, was vanmorgen aan zijn eerste wandeldag vanuit Luarca begonnen. Een aardige man die behalve Spaans, ook een beetje Engels sprak. Voor mij dus een uitgelezen mogelijkheid om mijn Spaans te oefenen. Daar waar het vastliep werd ondersteund in het Engels. Ook in Uruguay is de camino geen onbekende zo blijkt. De boeken van Paulo Coehlo hebben hier hun promotioneel werk gedaan, evenzo als de film The Way, die blijkbaar ook in Latijns Amerika uitgebracht is. Hugo is bezorgd over de wijze waarop de mens de natuur belast. Regelmatig wijst hij op kleine ‘mistoestanden’ die we her en der op onze weg aantreffen. Al snel toont Hugo ook zijn maatschappelijk engagement als hij het overlijden van de Uruguyaanse schrijver Eduardo Galeano in april laatstleden, ter sprake brengt. Hij vertelt mij met trots dat de Venezolaanse president Hugo (!) Chaves  een exemplaar van Galeano’s meesterwerk over de economische uitbuiting van Latijns Amerika (‘De aderlating van een continent’), in 2009 op de pan-Amerikaanse top, ten overstaan van alle aanwezigen ‘cadeau’ deed aan president Obama.

Echt leuk werd het in Villapedre waar we halt hielden om te ontbijten. Daar troffen we een vurige Italiaan, die al enkele dagen op hetzelfde wandelschema zit. Elke etappe probeert hij een stuk met trein of bus te doen. Gewapend met een veelkleurig zonne-  annex regenscherm en op sandalen wandelend, probeert hij steeds de onverharde wandelpaden te vermijden vanwege de mogelijke modder en is daarom fan van de ‘carretera’. Hij komt hier aan zijn trekken! Renato’ s gevleugelde woorden zal ik wellicht niet snel vergeten: ‘Soy peregrino, no mártir’ (ik ben pelgrim, geen martelaar). Een Poolse peregrina sloeg ons tafeltje gade en wilde regelmatig geïnformeerd worden wat er nu weer werd gezegd. Voor de emigranten die via Lampedusa Italie ‘overspoelden’ had Renato geen goed woord. Hij beschuldigde de media ervan een verkeerd beeld op te hangen van deze emigranten. Hun lompenkleding werd getoond, maar niet hun smartphones! Toen het gesprek over politiek ging en via Berlusconi bij La Gigolina terechtkwam, veerde hij recht en nam een denkbeeldige hoed van zijn hoofd. ‘ Respecto!’  Zij was als een van de weinige poltici degene die in haar ambtstermijn alle parlementaire zittingen bijwoonde en bovendien niet minder dan 7 wetsvoorstellen indiende…..  Enkele minuten later kwam zijn bus en nam hij afscheid van ons.

Helemaal links: Renato uit Italië en in het midden Hugo uit Uruguay.

Ofschoon we nog altijd in Asturië zijn, tref je hier toch al af en toe de rechthoekige hórreo aan, typisch voor Galicië.

Vannacht overnacht ik in de gemeentelijke albergue van Piñera. Een oud schooltje met zeer basic voorzienningen. De hospitaleira bij wie je de sleutel moet afhalen kookt ’s avonds voor 9 euro een maaltijd bij haar thuis. Daar maak ik dus gebruik van. In de albergue overnachten nog een Nederlander (de eerste die ik ontmoet heb sinds mijn vertrek), een Argentijn en Hugo uit Uruguay. Laat het nu zo zijn dat vanavond Argentinië en Uruguay tegen elkaar voetballen in het kader van de Latijns Amerikaanse beker. Beide heren kijken er al naar uit.

Een recent aangelegde omleiding van de camino, noodzakelijk vanwege de Cantrabrische autopista.

De befaamde/beruchte Cantabrische autoweg. Technisch vernuft, maar ook een aanslag op het milieu.