15 juni 2015: van Santa Marina naar Luarca.

Door de extra kilometers van gisteren moest ik vandaag kiezen tussen 11,3 km en 25,5 km. Cadavedo of Luarca. De keuze was snel gemaakt. Door te kiezen voor Luarca heb ik nu een extra dag ter beschikking. Daardoor kan ik de rest van het traject met nog iets meer reserve afleggen. Ik neem me wel voor om me de komende weken strikt aan het opgestelde schema te houden. Nog meer inlopen op het schema heeft geen zin.

Eerst samen ontbijten met een Argentijnse en een Mongoolse pelgrim.

Vanmorgen bij het vertrek uit Santa Marina kondigde zich goed weer aan. En ja hoor, vandaag bleef de zon van de partij tot in de late middag en bereikte een aangename 24 graden. Dat is lekker wandelweer, zeker als het parcours niet al te zwaar is. Tot in Cadavedo moest het restant van de zeven heuvelen en even zovele beken nog bedwongen worden. Zoals gisteren al vermeld, vertoont het landschap vele bergplooien, met in elk dal een dorpje waarnaar afgedaald moest worden om er vervolgens weer uit weg te klimmen. De dorpjes zelf, Ballota en Tablizo stellen niet zo veel voor en hebben voor de dorstige of hongerige wandelaar niets te bieden. Cadavedo is op zich een leuk plaatsje aan de Asturische kust. Ik heb echter geen tijd gemaakt voor een bezoek aan de kapel van de Maagd van Riegala, die wat afgezonderd van de camino helemaal alleen op een klif staat.

Vanaf Cadavedo tot bijna in Caroyas is de weg zeer slecht bewegwijzerd. Meerdere keren vreesde ik de weg kwijtgeraakt te zijn omdat ik soms meer dan een half uur geen gele pijl meer tegen kwam. Een keer besloot ik nog 5 minuten verder te lopen en dan te keren als ik geen pijl zou tegenkomen. Terugkeren was gelukkig niet nodig. Verder blijft de nieuw aangelegde autoweg een claim leggen op de route. Allerhande omleggingen werden aangewend, soms alleen maar om de route door de dorpsskern te laten laten. Doorlopen over de doorgaande rijweg is dan de beste optie. Eén keer werd ik door een inwoonster hierop geattendeerd. Zij wees mij verder te lopen over de doorgaande weg in plaats van het dorp in te lopen. Vanaf Caroyas was er weer een zeer genietbaar pad te lopen. Weg van de drukte, mooie paden door inheemse bossen afgewisseld met uitgestrekte vlakten, met de heuvels altijd zichtbaar in de verte. Even omkijken. Niemand te zien. Zich alleen weten in de wijdsheid van de natuur. Wat zijn we toch klein!

Enkele kilometers voor Luarca komt het pad plots uit bij de autoweg. Gedurende ruim een kilometer loop je evenwijdig op amper 20 meter van de autoweg, weliswaar afgeschermd door een omheining. Ieder keer weer valt het op hoe dicht de camino hetzij bij de rijweg, hetzij bij de autoweg, hetzij bij de spoorweg loopt. Het lijkt een smalle corridor waarbinnen het dringen is om al die doorgangen een plek te geven.

De baai van Luarca.

Van in de 19e eeuw tot op de dag van vandaag, komt de pelgrim Luarca binnen via de Puerta de la Villa.

Van in de 19e eeuw tot op de dag van vandaag, komt de pelgrim Luarca binnen via de Puerta de la Villa.

Na in Luarca de (nieuwe) albergue opgezocht te hebben, ben ik wat gaan rondzwerven in wat heet te zijn een van de belangrijkste historische havens van het westen van Asturië. Je ziet er regelmatig vissersboten binnenlopen die hun vangst gelijk afleveren bij de plaatselijke pescaderia (visafslag). Ook de 10e eeuwse kerk van Santa Eulalia is de moeite waard. Ik had iets te weinig puf het beroemde kerkhof met zijn prachtige modernistische grafkelders te gaan bezoeken. Daarvoor moet je uit het dal klimmen waarin Luarca helemaal in opgesloten ligt. Ik heb me tevreden gesteld met een blik vanaf de vissershaven, van waaruit een glimp van het kerkhof hoog tegen de heuvel ingeplant, te zien is.

De kerk van Santa Eulalia.

Hoog op de rotsen ligt het beroemde kerkhof van Luarca.