10 juni 2012: van Burgos naar Hornillos del Camino

Vandaag is het vaderdag in België. Om half 10 kreeg ik van Angelique een SMS-je. Ik was heel verrast, want ik dacht dat mijn mobiele telefoon, zoals altijd overdag, uitstond.

Ondanks het slechte weer, voor de eerste keer vertrokken in de regen, voelde ik me goed en lijkt het dipje van gisteren voorbij. Dat ik vandaag voor het eerst sinds de 3^de wandeldag nauwelijks pijn voelde aan mijn linkervoet, droeg daar zeker aan bij.

voetbad in Aqua de Mar (trekt al het slechte eruit zegt men)

Om het lot niet al te veel te tarten ben ik na 20 km wandelen gestopt in Hornillos del Camino. Een alleraardigst plaatsje met een bescheiden, maar nette albergue onder de kerktoren. Die kerktoren laat je zo wat elk uur opschrikken als de luide klokken weer aankondigen dat er een uur verstreken is. In het kerkje zelf word je verblind door een overdadig met bladgoud vergulde koor. Een schril contrast met de vloer die uit houten vlonders bestaat.

altaar en kerkkoor Hornillos del Camino

Vandaag heb ik het eerste voorproefje van het eenzame Castilië mogen smaken. Het terrein lijkt wel een imitatie van zichzelf: stenige vlakten gescheiden door ‘volgzame’ valleien. En toch kan dit landschap me voorlopig bekoren. De wisselende wolkenpartijen zorgden vandaag voor afwisselend licht, waardoor het kleurenpalet in de omgeving iedere keer weer andere en verrassende accenten kreeg.

landschap …

In het historische plaatsje Rabé de las Calzadas, met zijn robuuste huizen en kronkelige straatjes, hebben we even halt gehouden bij de fontein en de ooievaar geobserveerd die op de kerktoren druk in de weer was met het voeren van zijn jongen.

fontein in Rabé de las Calzadas

Ooievaarsnest

Ook vandaag heb ik met Arnould (de Franse politieman) samen gewandeld. Nou ja, niet echt samen, maar wel met de afspraak dat we bij elk dorp elkaar even opwachten en vervolgens weer onze weg gaan. Nu de impact van al die nieuwe en daardoor overweldigende indrukken van de eerste en tweede week aan het afnemen is, komt er ook ruimte vrij voor introspectie. Al wandelend betrapte ik me erop dat ik allerlei plannen aan het maken was voor na afloop van de Camino en realiseerde me dat hierdoor de waardering voor wat het moment me brengt, in het gedrang komt. Dat is in het dagdagelijkse leven niet veel anders. Het nu verwordt hierdoor tot een soort voorspel, voor iets beters dat nog moet komen. Maar mogelijk ook een horizon die nooit dichterbij komt. Kan en wil ik op mijn (bijna) 60^ste hier nog iets aan veranderen?

De keuze om mijn Camino niet uit te stellen tot na mijn pensioen is op deze leefregel, zo ervaar ik nu, een zeer prettige uitzondering. Met dank aan Angelique voor haar oprechte en welgemeende bijdrage hieraan.

Horizon.