10 juni 2015: van La Isla naar Villaviciosa.

Ondanks de enorme drukte in de kleine albergue van La Isla heb ik toch een redelijk goede nachtrust gehad. Tot laat in de avond was iedereen druk doende geweest met het klaarmaken van het eten, want op dinsdagavond zijn de twee restaurantjes die La Isla telt, gesloten. Samen met de Berlijner had ik de inkopen gedaan om een stevige maaltijdsalade te bereiden. Die was goed gelukt. Ik heb voor de bereiding gezorgd, hij voor de centen ten behoeve van de inkopen. Op die manier verdien ik nog wat terug van mijn uitgaven op deze toch al niet goedkope camino. Inderdaad, in vergelijking met de camino Francès moet je hier toch rekening houden met een hoger budget. Dat komt o.a. door de prijs voor de overnachtingen, want er zijn relatief weinig albergues en dus moet je op zoek naar een (duuder) pension of hostal. Daarnaast merk je aan de prijzen dat je in toeristisch gebied zit en ook dat heeft zijn prijs.

Vandaag veel gewandeld in de ‘onbewoonde’ wereld.

Vandaag was het even uitkijken geblazen met de planning, want na een viertal kilometer kom je in Colunga en dat is meteen het laatste plaatsje vóór de eindbesteming van vandaag, waar je inkopen kunt doen en iets eten en/of drinken. Aangezien er in La Isla ook geen ontbijtmogelijkheid was, heb ik daar ontbeten en inkopen gedaan. Tijdens het ontbijt schoof een 23-jarige Amerikaanse (Florida) aan die in haar eentje de camino liep. Na haar studie filosofie was ze met een vriendin naar Spanje gekomen om een deel van de route te lopen, maar het was haar zo goed bevallen dat ze besloten had alleen verder te gaan tot Santiago. Haar ouders maakten zich wel wat zorgen, maar ze bleef ‘close in touch’. Ze wilde de wandeling ook gebruiken om erachter te komen wat ze na haar terugkeer wilde. Een job zoeken of verder studeren. Er zijn overigens meerdere jongeren onderweg. Zo ontmoette ik gisterenavond in de albergue de eerste Belg. Een 27-jarige kerel uit Tubize. Heel cool en zelfverzekerd zonder arrogant te zijn. Hij liep elke dag om en nabij de 40 km en dat al vanaf 28 mei. Op 28 juni had hij een ticket om met de bus naar  België terug te keren en voor die tijd wilde hij in Santiago zijn en de drie etappes naar Finisterre gelopen hebben!

De etappe van vandaag is voor de Primitivo-wandelaars de laatste langs de kust. Die was overigens maar heel even waar te nemen in Colunga. Het is onder de pelgrims de laatste dagen hét gespreksonderwerp. Del Norte of de Primotivo? De Primotivo staat voor nog minder voorzieningen en nog minder volk en af en toe dwepen de Primotivogangers hier een beetje ermee alsof het echte werk nu pas gaat beginnen. Zelf ga ik morgen richting Gijón, verder op de camino del Norte. Zo blijft er voor de toekomst nog een mooie uitdaging liggen om wie weet, deze route met Angelique te lopen vanaf Oviedo. Zij die op de camino del Norte zitten, moeten nog twee dagen stappen alvorens ze in Oviedo zijn, de officiële startplaats van de Camino Pimitivo.

Hórreo asturiano: opslag- en droogplaats voor graan (voornamelijk maïs). De constructie voorkomt dat ratten en muizen bij het graan kunnen.

Het weer laat zich momenteel een beetje van zijn minder goede kant zien. Gisterennamiddag is het beginnen regenen en vandaag was de regendreiging constant aanwezig. Enkele keren leek het erop dat er flink water zou gaan vallen, twee keer de regenkleding dus aangetrokken, maar na een kwartier kon die telkens uit. Moest die telkens uit, want de plastic poncho zorgt bij elke klim ervoor dat je het enorm warm krijgt vanwege het gebrek aan ventilatie.

De autopista is altijd in de buurt.

Zoals bij het begin al opgemerkt liep het traject vandaag door nagnoeg onbewoond gebied. De plaatsjes Pernús, Priesca en Sebrayo tellen elk enkele wat verspreid gelegen boerderijen. Er is daar geen enkele voorziening. Het blijft mij verrassen dat mensen hier (blijven) wonen. Het gekke is dat diezelfde plaatsjes al in de 11e eeuw genoemd werden als ‘belangrijke’ plaatsen aan de pelgrimsweg naar Santiago. In Priesca is overigens het 10e eeuwse kerkje van San Salvador te bewonderen. Het geldt als een van de mooiste préromaanse kerkjes in Asturië. Maar ook hier gold weer, net als bij alle voorgaande kleinere plaatsen, dat de kerk dicht was. Op deze wijze wordt pelgrims belet deze pareltjes aan de binnenkant te bewonderen en hun devotie te belijden.

Kerkje van San Salvador.

In Villaviciosa zijn er geen albergues. Ik heb mijn intrek genomen in een hostal dat bovendien de mogelijkheid heeft om machinaal te wassen en te drogen. Vanavond hoop ik in deze bakermat van de cider, met zijn vele ciderbars, een ‘culin de sidra‘ te kunnen proeven.

Het ‘ayuntamiento’ (gemeentehuis) van Villaviciosa.