1 juni 2015: van Castro-Urdiales naar Laredo.

‘Niet bijzonder’, ‘ongelooflijk mooi’ en ‘saai’. Hiermee is de etappe van vandaag in drie kwalificaties samengevat.

Zee, autosnelweg, camino.

In het eerste deel van Castro tot Cerdigo, passeer je eerst Allendelagua en moet je accepteren dat het mooie zicht op de kust, die voortdurend aan je rechterhand ligt, door de aanwezigheid van de autoweg, zichtbaar en hoorbaar, verstoord wordt. De gids zegt van Allendelagua dat dit dorp naar koeien ruikt en inderdaad, koeien en sporen van koeien zijn royaal aanwezig en ook de geur van koeien hangt over dit dorp. Toch heeft dit boerendorpje iets authentieks en past het in het plaatje van de camino. Dat geldt zeker voor Cerdigo, een dorpje waarvan de middeleeuwse kronieken al gewag maken als plaatsje aan de camino. Hierlangs liepen eeuwen geleden ook al pelgrims naar Santiago. Ook zij konden toen genieten van het prachtige tracé dat hierna volgt naar Islares.

Door de weilanden, langs de kust in een schitterende natuur. Je voelt je de koning te rijk.

Hier waan je je een uurtje helemaal alleen, weg van de autoweg in een adembenemende stilte met alleen de wijdsheid van de natuur als gezelschap én met als absolute blikvanger de spectaculaire kusten. De enkele vrij lopende koeien moet je even wegdenken om je in de middeleeuwen te wanen, maar die storen ook heden niet in dit prachtige plaatje.

Ondanks de mist, of mede door de mist (?), een adembenemende omgeving.

Vrij abrupt eindigt deze ervaring bij het binnenlopen van Islares. Een volgepropte en wat wanordelijke camping ontsiert de omgeving, maar dat zal de recreanten die hier resideren weinig schelen. Ook zij voelen zich wellicht aangetrokken tot de mooie kust waaraan de camping gelegen is. Voor de pelgrim bestaat hier de mogelijk om te overnachten op de campimg, maar ook om iets te eten of een kop koffie te drinken. Omdat het ontbijt vanmorgen in de albergue alleen bestond uit een kop koffie en enkele madeleines, besloot ik hier een ‘bocadillo vegetal’ te bestellen.

Ochtendstop bij camping. Tijd voor ontbijt.

Groot was mijn verwondering toen ik het broodje kreeg en vaststelde dat behalve ‘vegetal’ ook ham als beleg gebruikt was. Toen ik het broodje terugbracht met de mededeling dat ik ham niet als ‘vegetal’ wilde en kon beschouwen (ja, dat lukte in mijn beperkte kennis van de Spaanse taal) kreeg ik een verwonderde en ietwat geïrriteerde blik. Toen de serveerster nog even probeerde door erop te wijzen dat er toch sla en tomaat gebruikt was en dat dit wel degelijk als ‘vegetal’ beschouwd moest worden, besloot ik hier niet in te trappen. Met enige tegenzin werd het bord teruggenomen en kreeg ik enkele minuten later, wellicht hetzelfde broodje, waarbij nu de ham vervangen was door kaas. Met een brede smile en een ietwat overdreven ‘muchas gracias’, nam ik het bord in ontvangst. Eerlijk is eerlijk: het was een lekker broodje.

Langs de verkeersweg naar Liendo. Er zal nog veel asfalt volgen.

Vanaf hier naar Laredo was het o.a. via Liendo één en al saaiheid wat de klok sloeg. Voortdurend langs de carretera N-634, op mijn hoede voor het tegemoetkomend verkeer. Dat verkeer viel overigens wel mee, want de autoweg die parallel aan deze weg loopt, heeft nagenoeg al het doorgaande verkeer van deze N-634 geabsorbeerd. Gelukkig vond ik enige afleiding in het samen stappen met een Italiaanse pelgrim die ik inhaalde. Spaans en Italiaans blijken inderdaad veel gelijkenis te hebben, want het lukte ons om een, zij het basaal, gesprek te voeren. Toen hij na een tijdje een rozenkrans bovenhaalde, begreep ik dit gebaar als een wens om verder met rust gelaten te worden. Ik verstevigde mijn tred en met een korte afscheidsgroet liet ik hem achter me.

Laredo: het oude stadsdeel ‘knus’ aan de voet van een rots.

Laredo vertoont in menig opzicht overeenkomsten met Castro-Urdiales, de aankomstplaats van gisteren. Ook deze nummer twee van de ‘Cuatro Villas’ is een traditioneel vakantieoord en alles wijst erop dat het hier in de zomer beredruk zal zijn.Vele oude, adellijke herenhuizen, een monumentale kerk en een oude stadskern verwijzen naar het historisch karakter van dit plaatsje. Daarnaast veel nette nieuwbouw, voor een deel bestemd voor de vakantieganger die in de zomer dit plaatsje aan de Cantabrische kust wenst op te zoeken. Ik verblijf, op aanraden van mijn reisgids, in de particuliere herberg El Buen Pastor. Zoals de naam al laat vermoeden is het religieuze karakter in dit verblijf heel nadrukkelijk aanwezig o.a. in de vele religieuze prenten in nagenoeg alle ruimtes. De herberg ademt ook dit religieuze karakter uit, net als de vriendelijke hospitaleiro. Het is een puike herberg: mooie kamers, beddengoed en handdoeken van de zaak, geweldige douches, een mooie verblijfsruimte en een keuken om je maaltijd te bereiden. Voor 13 euro krijg je hier alle faciliteiten die een privé-pension biedt. Er wordt geen avondmaal en ontbijt geserveerd.

Laredo: ingenesteld tussen de rotsen van en de baai van Santoña

Het schitterende weer van gisteren was vandaag afwezig. Dreigende wolken, die even na mijn aankomst in Laredo voor een half uurtje zachte regen zorgden, maar ook daarna aanwezig bleven, herinnerden mij aan mijn pelgrimsstatus: een pelgrim eist niet, maar is blij met wat hij krijgt. Dat geldt ook voor het weer. De namiddag heb ik verder gebruikt om de halteplaatsen van de volgende dagen uit te zoeken, want de overnachtingsmogelijkheden liggen hier niet voor het oprapen.